Pewnego razu Jezus przechodził w szabat pośród zbóż. Uczniowie Jego, odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść ziarna.

Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: «Oto twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat». A On im odpowiedział: «Czy nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść ani jemu, ani jego towarzyszom, lecz tylko kapłanom?

Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.

Gdybyście zrozumieli, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu».

Potrzebujemy w życiu małych i większych nadziei, nadziei, które dzień po dniu podtrzymują nas w drodze. Jednak bez wielkiej nadziei, która przewyższa wszystkie pozostałe, te małe są zawsze niewystarczające. Tą wielką nadzieją może być jedynie Bóg, który daje nam to, czego sami z siebie nie możemy osiągnąć. Bóg jest fundamentem nadziei – nie jakikolwiek bóg, ale ten Bóg, który w Jezusie ma ludzkie oblicze i który w Jezusie umiłował nas aż do końca. Jego królestwo to nie jakieś wyimaginowane przyszłe zaświaty, które nigdy nie nadejdą. Jego królestwo jest obecne tam, gdzie On jest, gdzie jest kochany i dokąd tylko Jego miłość dociera. Jego miłość jest gwarancją, że istnieje to, co mgliście przeczuwamy, a czego wewnętrznie oczekujemy: życie, które prawdziwie jest życiem.