Łk 9, 1-6

Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.

Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!» Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Wysłał ich, aby głosili królestwo Boże  i uzdrawiali chorych. Łk 9,2

Ewangelia codzienności: głosić Go i uzdrawiać Jego mocą. Szpitalna codzienność. Sala za salą. Łóżko za łóżkiem. Twarz za twarzą. Rzucane od niechcenia słowa lub spojrzenia znad komórek. Spoglądanie na plecy lub rozpromienione twarze. Radość w głosie ze spotkania z Jezusem lub ból i szept słów: „nie mogę”. Milczenie lub słowotok. Głośne lub ciche dzielenie się tęsknotą za Nim, za przeszłością, za ludźmi, których już nie ma. Doświadczanie (namacalne) uzdrawiającej mocy Jego słów i Jego obecności w sakramentach. Nieoczywiste, nieakademickie, ewangeliczne.