Łk 11, 14-23

Jezus wyrzucał złego ducha z człowieka, który był niemy. A gdy zły duch wyszedł, niemy zaczął mówić i tłumy były zdumione. Lecz niektórzy z nich rzekli: «Mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy». Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba.

On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: «Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i Szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja mocą Belzebuba wyrzucam złe duchy, to czyją mocą wyrzucają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże.

Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, to zabierze całą broń jego, na której polegał,i rozda jego łupy.

Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, ten rozprasza».

Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Łk 11,17

Znane jest powiedzenie, że z diabłem się nie dyskutuje. Diabła trzeba po prostu wyrzucić z każdej życiowej przestrzeni – tej osobistej i tej społecznej. Jezus w Ewangelii często wyrzuca złe duchy. I zawsze pojawia się grupa, która nie jest z Nim, która nie dowierza. Ci ludzie próbują też dyskutować, ale nie z Bogiem. Oni dyskutują z własnym sumieniem, w którym swoje królestwo urządza już szatan. Zachowują się tak, jakby przyzwyczaili się do patrzenia na działanie szatana, jakby im ono nie przeszkadzało. Ta postawa sprawia, że zaczynają wystawiać Boga na próbę. Nie idą z Bogiem, nie idą z Jezusem, tylko ze swoimi wątpliwościami. A wątpliwości rodzą rozproszenie. Wątpliwości są też powodem skłócenia: wewnętrznego i społecznego. Tam, gdzie chwieje się wiara, rodzi się konflikt.