Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych.

Każdemu, kto powie jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie odpuszczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone.

Kiedy was ciągać będą po synagogach, urzędach i władzach, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty pouczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć».

Bluźnierstwo nie polega jedynie na słownym znieważeniu Ducha Świętego, ale na odmowie przyjęcia zbawienia, które Bóg ofiaruje w Jezusie człowiekowi przez Ducha Świętego, oraz na radykalnej odmowie przyjęcia odpuszczenia grzechów, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty. Jeśli Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być odpuszczone, to owo „nie-odpuszczenie” związane jest przyczynowo z radykalną odmową nawrócenia się, czyli „nie-pokutą”. Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem człowieka, który broni swego „prawa” do trwania w złu. To stan totalnego duchowego upadku. A zatem: od zatwardziałości w grzechach, wybaw nas, Duchu Święty. Od zaniedbania pokuty, wybaw nas, Duchu Święty.