Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócili do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Ich dwunastoletni Syn zgubił się podczas pielgrzymki do Jerozolimy. Pytali o Niego z niepokojem wśród krewnych i znajomych. Wobec niepowodzenia swych poszukiwań, wrócili do Świętego Miasta. Odnaleźli Jezusa dopiero po trzech dniach, zasiadającego wśród nauczycieli w świątyni. Ileż myśli i uczuć musiało się w nich kłębić: niezrozumienie, lęk, pytania o przyszłość. Na dodatek usłyszeli od Niego: „Czemuście mnie szukali? Nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?”. Choć nie rozumieli Jego słów, wrócili z Jezusem do Nazaretu, by nadal troszczyć się o dorastanie i ludzki rozwój Tego, który miał przynieść światu zbawienie. Spraw, Panie, bym jak Józef był wierny życiowemu powołaniu, którym mnie obdarzyłeś, i bym jak Maryja potrafił zawsze „wiernie chować sprawy Boże w swym sercu”.