Posługiwanie się rozumem jest korzystaniem z daru samego Boga, daru, który nas, ludzi, czyni koroną stworzeń. To jedna, ważna strona medalu. Ale niejedyna. Pismo św. pokazuje niejednokrotnie, że Dawca rozumu przekracza wymiar prostego rozumowania. Oto stuletniemu Abrahamowi mówi Pan Bóg: Zostaniesz ojcem. Oto sędzia Gedeon, aby zwyciężyć wrogów, ma wziąć mniej, a nie więcej wojowników. Nie inaczej będzie i w nauczaniu Pana Jezusa: Kto chce zachować swe życie, straci je. A więc logika szwankuje? Dane w odpowiedzi „tak” lub „nie” byłoby uproszczeniem.

Raczej trzeba powiedzieć: „nie wystarcza”. „Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje nad waszymi drogami i myśli moje nad myślami waszymi” – mówi Pan Bóg. To tak jak z wiarą, która posiada jakąś sumę rozumowych uzasadnień, ale w jakimś momencie one się kończą. Trzeba się wówczas rzucić w przestrzeń zaufania Bogu lub odrzucenia Go. Trzeba zrobić ten ostatni krok w ciemności, by wiara nie przestała być wiarą, stając się wiedzą, która nie daje szans na wolny wybór.

Mówiąc: „Szukajcie Pana”, prorok zachęca do przyjęcia postawy wiary, która nierozłącznie wiąże się z nawróceniem pewnym ufności w Boże miłosierdzie. „Szukajcie Pana” nie ma w sobie nic z zaglądania Bogu w rękaw. A człowiek bywa taki. Przyjmuje postawę kogoś, kto zjadłszy całą logikę doczesności, jest w stanie wykazać Bogu błędy, a gdyby tylko otrzymał Bożą moc, dopiero pokazałby Stwórcy, jak należy rządzić światem.

Szukanie Pana jest zaproszeniem do wejścia w krąg tych, którzy chcą skorzystać z dzieła zbawienia. A to dzieło w swym sposobie też idzie wbrew prostej ludzkiej logice. Tenże prorok zapowiadał je, wieszcząc o Słudze Jahwe, który nie odniesie spektakularnego zwycięstwa. Wzgardzony, odrzucony, upokorzony, a na koniec zabity, przegrał. Ale to w kluczu ludzkiej logiki. Według Bożego planu wygrał.