Czasem człowiek opiera sens swojego życia na drugiej osobie. Zakochany chłopak jest gotów odebrać sobie życie, jeśli jego ukochana go rzuci. Czasem matka cały sens swojego życia widzi w dzieciach. Oba te przypadki skutkują tym, czego właśnie najbardziej chce się uniknąć: kochająca osoba staje się ciężarem dla osoby kochanej.

Dziewczyna zaczyna chcieć uwolnić się od chłopaka, który swoją postawą nie pozostawia jej wolności wyboru, a dzieci chcą uwolnić się od nadopiekuńczej mamy. Człowiek źle się czuje jako fundament czyjegoś życia. Żeby faktycznie kochać, trzeba najpierw samemu być wolnym, bo miłość to darowanie siebie drugiej osobie, a nie wewnętrzny przymus bycia z nią. Żeby mieć tę niezbędną wolność, trzeba mieć fundament, który nie będzie zależny od człowieka.

Takim fundamentem, pewnym i niezależnym od nikogo i niczego, może być tylko Bóg. Budowanie na innym fundamencie zawsze przyniesie złe skutki.

Czytania na dziś:

Kol 1,24–2,3; Ps 62; Łk 6,6–11