Nazywano go „Il Prete Rosso”, co po polsku znaczy tyle co Rudy Ksiądz. Rudy kolor włosów odziedziczył po ojcu – cyruliku z Wenecji, który jednak w metryce chrztu kompozytora figuruje jako „instrumentalista”. Wiadomo, że Giambattista Vivaldi pracował m.in. jako skrzypek w bazylice św. Marka. Zatem nie tylko włosy, ale i zamiłowanie do muzyki autor „Czterech pór roku” musiał otrzymać w genach. Ojciec uczył go gry na skrzypcach, być może chłopiec poznał też tajniki gry na klawesynie. W każdym razie Antonio okazał się pojętnym uczniem, skoro już w wieku 11 lat zastępował Giambattistę w kapeli.

Od ołtarza do partytury

O kapłaństwie Vivaldiego wiadomo niewiele, poza tym, że rodzice przeznaczyli syna do stanu duchownego ze względu na jego kiepskie zdrowie. Przez całe życie gnębiła go astma, o której pisał po latach: „Z tego powodu niemal stale przebywam w domu i wyruszam jedynie, płynąc w gondoli lub jadąc karetą”. Czy to dlatego wkrótce po przyjęciu święceń kapłańskich przestał odprawiać Msze? Być może, choć niektórzy biografowie przytaczają też anegdotę o tym, jak to Rudy Ksiądz potrafił pobiec od ołtarza do zakrystii, aby zapisać temat fugi, który właśnie zrodził się w jego głowie. Tak czy inaczej, łączenie kapłaństwa z muzyką na przełomie XVII i XVIII wieku nie było niczym nadzwyczajnym.

Już jako ksiądz rozpoczął pracę nauczyciela gry na skrzypcach w sierocińcu dla dziewcząt „Ospedale della Pieta”. Był to jeden z najbardziej znanych włoskich sierocińców. Wielką wagę przywiązywano w nim do nauki muzyki. Vivaldi komponował dla tego ośrodka do końca życia. To w dużej mierze dzięki jego pracy cotygodniowe występy zespołów z „Ospedale” stały się jednym z ważniejszych wydarzeń artystycznych w Wenecji, a tamtejszy chór zaliczany był do najlepszych na całym kontynencie.