„Na początku było Słowo” – zapisał św. Jan Ewangelista, nawiązując do pierwszego rozdziału pierwszej księgi Pisma Świętego, kiedy to „Bóg rzekł”. I tylko mowa Boga niesie ze sobą zawsze to, co zawiera jej treść. Z mówieniem stworzeń bywa różnie.

A mowę Boga biblijny prorok porównał do ulewy i śniegu. W kontekście tamtego czasu trudno o obrazowanie bardziej adekwatne. Gdy w październiku kończyła się pora sucha i zaczynały padać deszcze, nazywane wczesnymi, umożliwiały orkę i siew. A późne marcowo-kwietniowe deszcze zapewniały dobre żniwa. Ich brak nie był tylko pogodową anomalią, kaprysem przyrody.

Brak deszczu w odpowiedniej porze niósł realne widmo biedy, głodu, a także śmierci. I takim jest słowo wychodzące z Bożych ust. Jego brak to duchowa pustka. Ale gdy przychodzi: „Nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa” – mówi Pan Bóg przez proroka. Słowo Boże jest więc nie tylko przesłaniem, orędziem, ono jest wydarzeniem, które niesie życie.

Gdy w połowie VI w. przed Chr. prorok przypominał swym słuchaczom prawdę o mocy słów Pana Boga, ci żyli na wygnaniu w Babilonie. Nie wszyscy też marzyli o wolności i powrocie do ojczyzny. Było im tam dobrze. Byli i tacy, którzy zwątpili w moc Boga Izraela. Prorok nazwał ich „spragnionymi”, którzy „nie mają pieniędzy”, by zapłacić za wodę. Wszyscy zostali zaproszeni: „Przyjdźcie bez płacenia!”. Deszcz Bożego słowa, które niesie wyzwolenie, jest bezcenny. Jest darmowym darem Stwórcy deszczu. Co niesie to słowo?

Dzisiejsze pierwsze czytanie dopełnia w Księdze Izajasza Boża zapowiedź: „O tak, z weselem wyjdziecie i w pokoju was przyprowadzą”. W 539 r. przed Chr. Persowie zdobyli Babilon. Rok później ich władca Cyrus wydał edykt pozwalający Izraelitom na powrót z wygnania do ojczyzny. Boże słowo stało się rzeczywistością.