Dyrektor Biura Edukacji w stołecznym ratuszu powiedziała, że „dzieci powinny trafić do szkół czy przedszkoli tak wcześnie, jak tylko jest to możliwe”. Były też głosy przeciwne. Wszystkich pogodziła pani minister Katarzyna Hall, stwierdziwszy, że „im szybciej i więcej interesujących bodźców dzieci otrzymują, tym większa szansa na dobry dalszy rozwój”. Nie mam zielonego pojęcia, ile lat powinny mieć dzieci idące do pierwszej klasy szkoły podstawowej. Może sześć, a może siedem?

Wiem natomiast, że o tym powinni decydować rodzice, a nie urzędnicy, choćby nawet najmądrzejsi. Dzieci nie są przecież państwowe, tylko prywatne. To mama z tatą powinni zdecydować, kiedy ich pociecha pójdzie do szkoły. I nikt nie powinien się temu ani dziwić, ani przeszkadzać. Upłynie niestety wiele wody w Wiśle, a może nawet królowa naszych rzek wcześniej wyschnie, zanim wrócimy do normalności. Ale w przytoczonych wyżej wypowiedziach, jak zresztą w wielu innych odnoszących się do dzieci, o wiele bardziej niepokoi mnie coś innego. Dzieci mają być zdrowe, wysportowane i dobrze wykształcone.

Może rzeczywiście powinny chodzić do szkoły jak najwcześniej, nie jeść tłustych chipsów tylko jabłka i marchewki, a po angielsku rozmawiać już w przedszkolu. Czy to źle? Broń Boże! To wspaniale. Ale w tym obrazie brakuje jednego elementu. Łaski uświęcającej. Gdyby stu rodziców zapytać, czego najbardziej pragną dla swojego dziecka, ilu na pierwszym miejscu postawiłoby łaskę uświęcającą? Żeby ich dziecko przez całe życie wytrwało w stanie łaski uświęcającej. Żeby nie popełniło grzechu ciężkiego. Obawiam się, że tego rodzaju odpowiedzi byłyby w mniejszości. Perfekcyjny angielski i zdrowe zęby wygrałyby z łaską uświęcającą. Ciągle wygrywają. Jeżeli, co daj Panie Boże, nie mam racji, proszę wyprowadzić mnie z błędu.