Dom świętego papieża. W krakowskim sanktuarium św. Jana Pawła II dzieją się cuda

Jan Paweł II dopiero zaczyna działać. Doświadczają tego ludzie na całym świecie. W Krakowie widać to wyraźnie.

Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.
Henryk Przondziono /Foto Gość

Izabela Ostrowska i mąż po ślubie przez cztery lata bezskutecznie starali się o dziecko.

– Lekarze nie potrafili wskazać przyczyny, ale w końcu orzekli, że dziecka nie będziemy mieli. Proponowali metodę in vitro, ale dla mnie i męża do przyjęcia było tylko naturalne zapłodnienie – opowiada. Zasmucona diagnozą poszła pomodlić się przed obraz Jana Pawła II o cud. – Powiedziałam, że jeśli Bóg chce, żebyśmy mieli dziecko, i jeśli będzie to syn, to otrzyma imiona Jan Paweł. Obiecywałam, że postaram się być najlepszą mamą i że nawet jeśli będę miała w życiu problemy, nie dam tego odczuć ani mężowi, ani dziecku – wspomina. Dwa tygodnie później dowiedziała się, że jest w ciąży. Od początku była przekonana, że nosi chłopca. Zgodnie z obietnicą jego patronem został Jan Paweł II.

Dziś Jaś ma 11 lat. – Nie dość, że jest dzieckiem naturalnie poczętym i zdrowym, to, wiem o tym, jest dzieckiem z cudu. Od tamtej pory wciąż odczuwamy obecność św. Jana Pawła II. Jestem przekonana, że on czuwa nad nami, nad Jasiem – zapewnia Izabela Ostrowska. Za jeden z wyrazów opieki patrona uważa fakt, że Jaś był pierwszym dzieckiem, które przystąpiło do pierwszej Komunii w sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie. Wynikło to ze „zbiegu okoliczności”: kiedy Janek przygotowywał się do pierwszej Komunii Świętej, trwała pandemia, a dodatkowo pojawiły się też inne problemy, które skłoniły matkę do poszukania możliwości przyjęcia przez syna Komunii indywidualnie.

Specjalność: rodzina

Święty Jan Paweł II wciąż oddziałuje duchowo, po śmierci nawet bardziej niż za ziemskiego życia. Ważnym centrum jego duchowej aktywności jest krakowskie sanktuarium św. Jana Pawła II. – Jan Paweł II troszczy się o to miejsce – zapewnia ks. Tomasz Szopa, kustosz sanktuarium. – W każdą niedzielę nasz kościół jest pełny od rana do wieczora. Największą satysfakcję sprawia fakt, że najliczniej przychodzą rodziny z dziećmi. Co niedzielę o godzinie 11 samych dzieci jest kilkaset. Rodzice troszczą się o liturgię na tej Mszy św. Śpiew animuje schola złożona z rodziców – cieszy się kapłan. Panujący tam klimat dostrzegły także władze Krakowa, które już drugi rok z rzędu przyznały sanktuarium certyfikat „Miejsce przyjazne rodzinom z dziećmi”.

Sanktuarium przyciąga także wiele par, które chcą zawrzeć tam sakrament małżeństwa, a także małżeństw, które chcą tam ochrzcić swoje dzieci. – Ponieważ nie jesteśmy parafią, pytamy o motyw, dlaczego akurat tutaj. Bardzo często słyszymy, że młodzi modlili się o dobrego małżonka przez wstawiennictwo Jana Pawła II i jego pomocy przypisują to, że się poznali. Mamy też wiele świadectw par długo starających się o potomstwo, które modliły się o to do Jana Pawła II i które otrzymały łaskę poczęcia – opowiada ksiądz kustosz.

Ks. Tomasz Szopa sam nieraz przekonał się o skuteczności orędownictwa świętego papieża. Tak było m.in. bodaj trzy lata temu, w związku z planowanym świętem rodziny. – Staramy się tu organizować takie święto co roku, w jedną z ostatnich niedziel przed wakacjami. To jest dla nas bardzo ważne wydarzenie. Jest uroczysta Msza św., czasami z udziałem księdza arcybiskupa, a po niej mamy przygotowane na błoniach przeróżne atrakcje dla dzieci. Jest plac zabaw, są dmuchańce, konkursy. To się dzieje pod gołym niebem, a akurat w tamtą niedzielę była fatalna pogoda. Wiał silny wiatr i padał deszcz. Dmuchańce leżały klapnięte, nie można było ich napompować, bo by fruwały, organizatorzy się gdzieś pochowali… – relacjonuje duchowny. Bardzo go to zmartwiło. – Idąc na Mszę św. o godzinie 11, modliłem się, przyzywając absolutnie świadomie wstawiennictwa świętego papieża. Powtarzałem: „Janie Pawle II, jesteś opiekunem rodzin, zawsze Ci zależało na dzieciach, proszę Cię o dobrą pogodę”. Odprawiając Mszę, widziałem przez otwarte drzwi, jak nagle pogoda zaczęła się zmieniać. Przestało padać, a gdy Msza się kończyła, wiatr ustał i wzeszło słońce. Gdy wyszliśmy na zewnątrz, wszystkie dmuchańce były już gotowe i mogło się odbyć wszystko, co przygotowaliśmy. Dla mnie to było ewidentnie działanie Jana Pawła II dla rodzin, a zwłaszcza dla ich najmłodszych członków – wyznaje. Wskazuje, że zgadza się to z zaangażowaniem duszpasterskim i teologicznym świętego papieża za jego ziemskich dni.

– Ojciec Święty Franciszek powiedział na Mszy św. kanonizacyjnej, że św. Jan Paweł II jest patronem rodzin – podkreśla.

Karteczki – świadectwa

Sanktuarium św. Jana Pawła II przyciąga coraz liczniejszych pielgrzymów z różnych stron świata. Oni też podkreślają, że dobrze się tu czują. – Mówią, że doświadczają tu obecności św. Jana Pawła II. On jest z nami obecny duchowo w tajemnicy obcowania świętych, ale też w materialnych znakach, które przechowujemy tu jako najcenniejsze relikwie – zaznacza ksiądz kustosz. Wskazuje, że ogromne wrażenie na pielgrzymach robi zakrwawiona sutanna, którą Jan Paweł II miał na sobie w chwili zamachu. Wielu wiernych modli się tam w skupieniu. Drugą cenną pamiątką jest krzyż, który Ojciec Święty tulił krótko przed śmiercią, uczestnicząc w Drodze Krzyżowej za pośrednictwem transmisji telewizyjnej. I jest wreszcie płyta z pierwszego grobu Jana Pawła II.

– Powtarza się tu to, co zaczęło się po śmierci Jana Pawła II, gdy wierni stali w długich kolejkach, żeby móc choć przez chwilę przy grobie się pomodlić. Zostawiali tam na karteczkach różnego rodzaju podziękowania i prośby. Także i tu wierni przychodzą i zostawiają swoje prośby i podziękowania za łaski otrzymane przez wstawiennictwo św. Jana Pawła II. Przechowujemy te karteczki jako pamiątkę i świadectwo realnego działania papieża Polaka także dziś. Znaczące, że bardzo wiele tych świadectw dotyczy spraw rodzinnych – zauważa duchowny.

Święty się troszczy

Barbara Sikora jest pedagogiem specjalnym i neurologopedą, zawodowo pracuje z osobami z niepełnosprawnościami. Choć mieszka blisko sanktuarium św. Jana Pawła II, wcześniej tam za bardzo nie zaglądała. Gdy zjawiła się tam w lutym 2020 roku, zauważyła, że po Mszy św. jest nabożeństwo z modlitwą w intencjach przedstawianych wstawiennictwu św. Jana Pawła II. – Pozostawiłam wtedy trzy intencje. W jednej z nich poprosiłam za swoją mamę, choć nie było to związane z jakąś konkretną potrzebą. Kiedy wyszłam z kościoła, otrzymałam telefon od rodziny, że mama jest od pół godziny reanimowana. Uświadomiłam sobie, że kiedy się to zaczęło, nieświadoma tej sytuacji, modliłam się w sanktuarium za mamę – opowiada. Reanimacja się powiodła, matce wszczepiono rozrusznik, ale kilka dni później doznała zawału serca i podczas zabiegu koronarografii zmarła. – Na początku było to dla mnie trudne. Czułam wstawiennictwo i opiekę św. Jana Pawła II, ale nie spodziewałam się, że tak szybko się to potoczy. Jednak już w marcu wybuchła pandemia i wtedy uświadomiłam sobie, że termin śmierci tuż przed lockdownem był opatrznościowy: mama mogła mieć normalny pogrzeb z udziałem całej rodziny, a jej ostatni tydzień życia pozwolił nam przygotować się na jej odejście – wyznaje. Zdarzenie to wpłynęło także na konkretyzację pragnień, które Barbara Sikora pod wpływem rozmów z uczniami z niepełnosprawnością nosiła w sercu od pewnego czasu. – Kiełkowała mi w głowie myśl, żeby powstało w Krakowie takie duszpasterstwo czy też wspólnota dla osób z niepełnosprawnością, ich rodzin i osób wspierających je zawodowo bądź wolontaryjnie. Po moich niedawnych doświadczeniach wyklarowała się myśl, żeby taką wspólnotę utworzyć przy sanktuarium św. Jana Pawła II – tłumaczy. Kiedy przedstawiła tę ideę kustoszowi ks. Tomaszowi Szopie, okazało się, że on też nosił się z podobną myślą. Razem doszli do wniosku, że św. Jan Paweł II na pewno takiej wspólnoty by sobie tutaj życzył. Tak powstało przy sanktuarium duszpasterstwo „Barka”. Niedługo odbędzie się trzecia rocznica jego istnienia. Dzieło – jedno z wielu istniejących przy sanktuarium – się rozrasta. Pod jego opieką znajdują się obecnie 23 rodziny osób z różnymi niepełnosprawnościami. Często przyprowadzani są nowi ludzie i chętnie zostają, bo mają poczucie, że są członkami dużej, różnorodnej i wspierającej się rodziny. – W tym miejscu, w sanktuarium, panuje taka atmosfera, że czujemy się tam jak w domu – przekonuje Barbara Sikora.

Zgadza się to z obserwacjami, jakie poczynił ks. Tomasz Szopa. – W ostatnim czasie usłyszałem od różnych osób deklaracje, że tu czują się jak w domu. Myślę, że w ten sposób spełnia się pragnienie kard. Stanisława Dziwisza, który tworząc to miejsce, powtarzał, że chciałby, żeby to był dom Jana Pawła II. Mówił, że papież nigdy właściwie nie miał swojego domu, że jego dzieciństwo i młodość były naznaczone pewnego rodzaju tułaczką. Słysząc, że ludzie czują się tu jak w domu, miałem dużą satysfakcję, że to się spełnia – podkreśla ksiądz kustosz. I dodaje: – To dom Jana Pawła II, on tu jest ojcem i z miłością przyjmuje wszystkich, którzy tutaj przychodzą.