Wszystko, co dzieje się w książce, jest udokumentowane, postacie są autentyczne, a wiele wydarzeń opatrzonych zostało porządnie zredagowanymi przypisami. Przestrzeń Tatr jest w tej książce nie tylko malownicza, ale także topograficznie prawdziwa.

Poznajemy całą rodzinę Marusarzów, tworzącą wspólnotę opartą na wzajemnym szacunku, miłości i poważnie traktowanym systemie wartości. I choć z początku akcja toczy się wolno, a postać bohaterki wydaje się naiwna, to jednak autorka dobrze buduje napięcie, które rośnie w miarę dojrzewania Heleny, z dziecka zmieniającej się w młodą dziewczynę. Zarówno podczas kolejnych zawodów, jak i przy przekraczaniu przez nią granicy z misją kurierską, odczuwamy najpierw wzrost adrenaliny, potem napięcie i niepokój. Obserwujemy rozwój wewnętrzny Heleny, jej ambicje i pasje, wręcz namiętność do narciarstwa i wspinaczki górskiej („poruszała się po Tatrach jak po sieni własnej chałupy”). Wraz z bohaterką pokazane zostają całe środowisko zakopiańskie, a potem kurierskie, jego hart ducha i braterstwo; pojawiają się też wątek Goralenvolku i postać Wacława Krzeptowskiego, o którym w rodzinie Marusarzów mówi się ze wstydem.

Autorka wyznaje, że czuła opór wewnętrzny przed ukończeniem książki, gdyż tak zżyła się z postacią Heleny Marusarzówny, że nie mogła sobie wyobrazić tragicznego zakończenia życia tej pięknej i dumnej dziewczyny. Podobne emocje udzielają się czytelnikowi, który gorąco pragnie, by wszystko zakończyło się pomyślnie, i odkłada finał lektury w nadziei, że śmierć jednak nie dotknie Marusarzówny. Trudne staje się do uwierzenia, że to pełne radości życie zakończą hitlerowskie strzały. Bohaterka nie miała tyle szczęścia co słynny brat Stanisław, który uciekł z więzienia Montelupich. Ta książka to lektura dla każdego czytelnika, a zarazem gotowy scenariusz filmu.