Na jej ślad natrafił przypadkiem przed laty, podczas szukania czegoś w starej szafie. Odnalazł paczuszkę zawierającą napisane po niemiecku listy adresowane do jego matki. Znalezisko okazało się podwójnie intrygujące: Franciszka Sochoniowa nie znała języka niemieckiego, a listy pochodziły z okresu II wojny światowej. Ich autorem był oficer Wehrmachtu, Daniel Richter. Ksiądz profesor postanowił podążyć niczym detektyw tropem znaleziska i w rezultacie dokonał zaskakującego odkrycia. „Jedenaste przykazanie” jest opowieścią o tych poszukiwaniach.

Przystępując do pracy, ksiądz Jan miał przed sobą niełatwe zadanie. Nie posługiwał się wcześniej prozatorską narracją, szczególnie w budowaniu dialogów. Przełamał jednak bariery i po kilkuletniej pracy powstała niezwykła opowieść, łącząca w sobie elementy powieści, reportażu historycznego, wspomnień i zapisów pamiętnikowych. Przeżycia matki, jej wiarę, refleksje autor wkomponował w fresk historyczny z udziałem innych członków rodziny Sochoniów, na przykład ojca, Józefa, który przeszedł szlak z armią Andersa aż do Monte Cassino.

Opowieść jest wielowątkowa. Zawiera elementy zagadkowe, stopniowo odsłaniane, co sprawia, że z przedstawionych losów wyłaniała się krok po kroku obraz familijnego sekretu. Wyjaśnienie tajemnicy dokonuje się w wyniku zderzenia ze sobą różnych punktów widzenia. A tytułowe „Jedenaste przykazanie”? To słowa Chrystusa skierowane do uczniów: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali”. W kontekście wydarzeń przedstawionych przez ks. Jana na tle wojny i triumfu bestialstwa, brzmią one szczególnie mocno. Wydają owoce gdzieś na polskiej wsi, a ich nosicielami są pojedynczy ludzie stojący po obu stronach bariery nienawiści – Polka i Niemiec, którzy barierę tę pokonują. Na przekór złu całego świata.