Czułam, że powinnam ją jakoś odesłać tam, skąd przybyła. Postanowiłam zapakować w jej zmęczone serduszko mnóstwo miłości mojej i męża.  

Wspierała mnie przez telefon pani z hospicjum. Umówiłyśmy się, że tylko (i aż) odpowiada na moje pytania. Raz „wtrąciła się” i powiedziała, żebym zaufała sobie, że jestem mamą i będę wiedzieć, co robić, kiedy i jak...  Moja córeczka walczyła o każdy „łyczek” tlenu. Lekarz podłączył ją do kroplówki. Na buzię założył maseczkę, ale ona nadal wpatrywała się we mnie, jakby czekając na pozwolenie. Nie mogłam nic zrobić. Chciałam ją zatrzymać, na chwilę lub na zawsze. Co ze mnie za matka – pomyślałam. I wtedy nadeszła wiedza i siła. Zamknęłam oczy. Zerwałam tę nić pomiędzy mną a Kalinką. Po kilku minutach usłyszałam, jak lekarz mówi, że słyszy pojedyncze tony serca. Spojrzałam ostatni raz w gasnące oczy mojego dziecka. Podziękowałam pani w słuchawce za tę wczesno-poranną pomoc. Za mądre słowa. Za to, że pilnowała, żeby położna zrobiła zdjęcia. Dziś są naszym skarbem.  

A ta noc jest bardziej świętem niż horrorem. Nie wierzyłam, że to możliwe. Chyba nikt, kto nie odda dziecka śmierci, nie wie, jak to jest i czy da radę. Wyobraźnia płata figle. Lekarze straszą traumą. Psycholog zawodowo pociesza, a politycy czują się ekspertami tam, gdzie jedynym specjalistą byłam ja. No i pani na głośnomówiącym. 

Wspomnienie mamy, której córeczka przyszła na świat pod opieką Fundacji Gajusz.