Jak czytamy w Dziejach Apostolskich, oślepiony nadnaturalnym światłem i ogłuszony upadkiem Szaweł usłyszał głos z nieba: „»Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?«”. »Kto jesteś, Panie?« – powiedział. A On: »Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz«” (9,3-5). W lewym górnym rogu obrazu widzimy Chrystusa w czerwonym płaszczu narzuconym na nagie ciało, czyli namalowanego tak, jakby właśnie zmartwychwstał. Chmury wokół Niego rozświetla blask, a snop światła, jak z niebiańskiego reflektora, kieruje się na leżącego na ziemi grzesznika.

Chaos, który zapanował w oddziale dowodzonym przez Szawła, jest metaforą walki duchowej, jaka właśnie rozgrywa się w jego duszy. Człowiek ten był jednym z najgorliwszych prześladowców chrześcijan. Jak czytamy w Dziejach Apostolskich, „dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich” (9,1). Jechał właśnie do Damaszku, by zlikwidować powstałą tam gminę chrześcijańską. Udał się do tego miasta z własnej inicjatywy, nikt mu tego nie nakazał. Teraz leży przerażony i oszołomiony. Z Pisma Świętego wiemy, że po upadku z konia przez trzy dni nic nie widział, nie jadł i nie pił. Wówczas odwiedził go chrześcijanin o imieniu Ananiasz. „Wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział: »Szawle, bracie, Pan Jezus, który ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym«. Natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony. A gdy go nakarmiono, odzyskał siły” (Dz 9,17-19). Doznał więc nawrócenia i od tego czasu – już jako Paweł – stał się gorliwym apostołem Pana.