Scena epifanii, czyli objawienia Jezusa, od stuleci przedstawiana jest w tej samej konwencji. Mędrcy, którzy przybyli do Betlejem, kolejno podchodzą do Maryi trzymającej na kolanach Dzieciątko i składają mu pokłon. Jako pierwszy robi to monarcha, który przyniósł złoto. To dar uważany za królewski, bo było ono wówczas najdroższe i najtrwalsze. Wręczenie go Jezusowi oznacza uznanie Go za króla. Za plecami klęczącego mędrca stoi paź trzymający na tacy koronę, monarcha postanowił bowiem złożyć Jezusowi hołd z odkrytą głową.

Dwaj następni królowie czekają na swoją kolej, trzymając dary w dłoniach. Jeden z nich wręczy mirrę. To gorzka, pachnąca żywica, używana w starożytności jako balsam, którym namaszczano ciała zmarłych. Dodawana do wina wzmacniała je, działając jak narkotyk. Taki napój podawano skazańcom przed egzekucją. Dlatego mirra to zapowiedź męki Pana i Jego pogrzebu. Natomiast kadzidło, używane w świątyniach podczas składania ofiar Bogu, było symbolem modlitwy. Trzy dary oznaczały więc uznanie Jezusa za Króla, Człowieka i Boga.

Monarchom towarzyszą potężne orszaki, które zadziwiły Józefa, widocznego za plecami Maryi. Pokazuje on królewskie świty stojącym obok pasterzom. Jego gest sugeruje, że kolejni słudzy monarchów wciąż przybywają i nie mieszczą się w ramach obrazu.

Autor dzieła, krakowski malarz Teodor Baltazar Stachowicz (1800–1873) skorzystał z pracy swego ojca Michała. W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie znajduje się jego obraz ukazujący tylko środek reprodukowanego przez nas dzieła, ze Świętą Rodziną i królami. Teodor Baltazar powtórzył obraz ojca i domalował orszaki. Obraz znajduje się w zamku w Niepołomicach, oddziale Muzeum Narodowego w Krakowie.