Prosiłam Pana Jezusa o podanie mi punktów do rozmyślania. Otrzymałam odpowiedź: rozmyślaj o proroku Jonaszu i o jego posłannictwie. […] Znalazłam w tym proroku siebie, w tym znaczeniu, że i ja się często wymawiam przed Bogiem, że kto inny lepiej by spełnił wolę Jego. […] Kiedy przedstawiłam kierownikowi swej duszy lęk, jaki mnie ogarnia z powodu tego posłannictwa, do którego Bóg mnie używa jako narzędzia nieudolnego, odpowiedział mi [...], że wolę Bożą spełnić musimy, i dał mi przykład proroka Jonasza.

(Dz. 331)

Lubię ten fragment z dwóch powodów. Pierwszy związany jest z moją młodością i odkrywaniem drogi życia. Jak Jonasz szukałem wszelkich wymówek, by nie pójść za głosem Boga. Uciekałem do mojego Tarszisz, znajdując argumenty, które przemawiają za tym, że kapłaństwo nie jest dla mnie. Inni, elokwentni, przebojowi zrobią to lepiej – myślałem. Bóg przełamał moją głuchotę wówczas, gdy wychodziłem z kościoła po spowiedzi. Postawił przede mną człowieka bezdomnego, który nie wiedzieć czemu zaczął opowiadać o swoim życiu i mówić o tym, że szuka księdza.

Drugi powód jest związany z moim obecnym życiem. Ten fragment „Dzienniczka” wskazuje na odpowiedzialność za słowo. Szczególnie to wypowiadane w konfesjonale, ale też w trakcie kazań czy innych sytuacji duszpasterskich. Faustyna i jej zapiski, także te z innych stron „Dzienniczka”, przypominają mi, że reprezentuję Jezusa, a moje słowa, gesty i postawy mają wyrażać bogactwo miłosiernej miłości, która mnie kiedyś zdobyła.