Z tym przekonaniem dorastałam, ale poza „Zapiskami więziennymi”, wydanymi jeszcze w drugim obiegu, po pisma prymasa raczej nie sięgałam (kto by tam czytał listy pasterskie, homilie czy jakieś okolicznościowe przemówienia jakiegokolwiek biskupa ). Jak przez mgłę pamiętam transmitowany przez telewizję pogrzeb kardynała. Nieprzebrane tłumy na ówczesnym placu Zwycięstwa w Warszawie żegnające Prymasa Tysiąclecia, podobne do tych, jakie rok wcześniej uczestniczyły w spotkaniach z odwiedzającym po raz pierwszy ojczyznę Janem Pawłem II, w sercu i umyśle nastolatki na całe życie utrwaliły przekonanie o wielkości tego kapłana. Fascynacja osobą wyniesionego właśnie do chwały ołtarzy prymasa Polski przyszła bardzo niedawno – dopiero, kiedy ogłoszono ubiegłoroczną datę jego beatyfikacji. A zrodziła się trochę z zawodowego obowiązku, a trochę z ciekawości, czym sobie na to wyniesienie zasłużył. 


Mąż stanu, bohater narodowy, odważny przeciwnik komunistycznej władzy… Tak najczęściej bywa postrzegany i tak przyzwyczailiśmy się o nim myśleć i mówić. Te określenia i tytuły prawdziwie opisują rolę, jaką w dziejach polskiego Kościoła i narodu odegrał kard. Stefan Wyszyński. Z ogromnym zdziwieniem więc odkryłam go jako człowieka niezwykle skromnego i pokornego, czasem nieśmiałego, świadomego własnej niedoskonałości, ale o wielkiej sile ducha i niezachwianej, głębokiej wierze. Jako mistyka bez reszty oddanego Bogu przez Maryję, a także pasterza z poświęceniem troszczącego się o powierzone mu owce i pewną drogą prowadzącego je do Boga. A odkrycie to zawdzięczam przede wszystkim Ewie Czaczkowskiej i jej książkom o Prymasie Tysiąclecia, ale także wielkopostnym rekolekcjom w „Gościu Niedzielnym”, których bohaterem przed zaplanowaną na 6 czerwca 2020 roku beatyfikacją został kard. Wyszyński.


Najbardziej imponuje mi postawa księdza prymasa wobec ludzi, którzy go bardzo skrzywdzili, skazując na internowanie oraz przetrzymując przez cztery lata w odosobnieniu w trudnych, delikatnie mówiąc, warunkach i ograniczając kontakt z ojcem oraz najbliższymi współpracownikami. Kardynał miał poczucie krzywdy wyrządzonej mu przez ludzi władzy, a mimo to codziennie za nich się modlił. Przez wiele lat prosił Boga o miłosierdzie dla Bolesława Bieruta, który zmarł w ekskomunice zaciągniętej za uwięzienie kardynała. Martwił się, że człowiek ów odszedł z tego świata oddzielony od Boga, i szczerze przebaczył mu zło, jakiego doznał. Kardynał Wyszyński uważał, że nie ma takiej krzywdy, której nie można by przebaczyć. Te jego słowa zapadły mi głęboko w serce i pamięć. I stały się pewnego rodzaju drogowskazem.


Chciałabym mieć taką niezachwianą wiarę, niecofającą się przed cierpieniem, i taką nadzieję prowadzącą do zawierzenia, bez pytań i wątpliwości, wszystkiego Bogu przez Maryję, jak prymas Wyszyński. I tak jak on umieć szczerze przebaczać doznane krzywdy. Wierzę, że łaskę takiej wiary i umiejętność przebaczania może mi wyjednać błogosławiony kard. Stefan Wyszyński.