Wydarzenie to należy odczytywać i interpretować w łączności ze wszystkimi decyzjami Stolicy Apostolskiej dotyczącymi nabożeństwa do czcigodnego Małżonka Maryi na przestrzeni ostatnich lat. 


Jakże inna przecież niż obecnie była rzeczywistość – czy to w świecie, czy to w Kościele – siedem lat temu, gdy papież włączył imię Oblubieńca Maryi do modlitw eucharystycznych. W specjalnym dekrecie Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ogłaszającym tę decyzję napisano wówczas: „Św. Józef z Nazaretu, ustanowiony w Bożym planie zbawienia głową Rodziny naszego Pana Jezusa Chrystusa i sprawujący nad Nim ojcowską opiekę, wypełnił doskonale otrzymaną łaskę i powierzone mu zadanie. Związany mocno z początkiem tajemnicy ludzkiego zbawienia jest też przykładem niezwykłej pokory, która w wierze chrześcijańskiej służy do osiągnięcia wzniosłych celów, oraz obrazem zwyczajnych, ludzkich, prostych cnót, koniecznych, aby być dobrymi i prawdziwymi świadkami Chrystusa. Dzięki nim ów sprawiedliwy mąż, troszcząc się z miłością o Bożą Rodzicielkę i poświęcając się z radością wychowaniu Jezusa Chrystusa, stał się opiekunem najcenniejszych skarbów Boga Ojca, a ciesząc się na przestrzeni wieków nieustannym kultem ludu Bożego, wspomagał mistyczne ciało Jezusa, czyli Kościół”. To prawda. I tak właśnie należy patrzeć na tego opatrznościowego męża, który ojcowskim sercem umiłował Jezusa Chrystusa i z taką samą ojcowską troskliwością wspiera Kościół święty.


Święty Józef jest patronem na każdy czas, ale szczególnie na czasy trudne. Jest tak dlatego, iż wszystkie właściwie wydarzenia ewangeliczne, w których bierze udział, dotyczą spraw trudnych. Czy to otrzymując zapowiedź narodzin Syna swojej Małżonki, czy to szukając odpowiedniego miejsca, w którym mogłaby urodzić Dziecko, czy to podejmując decyzję o ucieczce do Egiptu, czy wreszcie szukając Jezusa w jerozolimskiej świątyni, Józef jest wciąż taki sam. Milczący, konkretny w działaniu i – przede wszystkim – wsłuchany w głos Objawienia. Trudno wskazać lepszego patrona na czasy, które obecnie przeżywamy. Pandemia postawiła nas w sytuacji nieustannej niepewności i trudnej do zniesienia izolacji. Towarzyszący nam – najczęściej w mediach elektronicznych – nadmiar słów, informacji i dezinformacji skutecznie pozbawia nas zachowania spokoju i umiejętności milczenia. Wielość bodźców męczy i zamyka uszy na to, co do powiedzenia ma Pan Bóg. Czyż to nie Józef w takich uwarunkowaniach powinien być dla każdego z nas najskuteczniejszym patronem i najlepszym wzorem do naśladowania, szczególnie dla mężów i ojców, zwłaszcza zaś jeśli chodzi o ich rolę w procesie tworzenia klimatu rodziny i wychowania dzieci?


Dziękuję redakcji „Gościa Niedzielnego” za przygotowanie tego wydania specjalnego, które biorą Państwo do ręki. Niech będzie ono dla wszystkich czytelników okazją nie tylko do bliższego poznania patrona Kościoła powszechnego, ale i szansą na odkrycie bardzo aktualnego i egzystencjalnego przesłania, które święty Józef pozostawił, a jest nim czysta, ofiarna małżeńska i rodzinna miłość.