Nie jest to postulat kosmiczny. Projekt jest osadzony w rzeczywistości, czerpie z doświadczeń różnych krajów i zachowuje nie tylko trwałość RP, ale wręcz wymaga unitarnego charakteru państwa (…). W wywiadzie z panem Czesławem Rymerem (GN nr 15) zauważyłem pewną niekonsekwencję.

Z jednej strony rozmówca chwali sobie Skarb Śląski, który był filarem Autonomicznego Województwa Śląskiego, i ramy, w których on funkcjonował. Co więcej, uważa, że przydałoby się to rozwiązanie obecnie. Z drugiej strony neguje pomysł autonomii, który implikuje wprowadzenie bardzo podobnego, jeśli nie identycznego mechanizmu. Przypuszczam, że wynika to z faktycznej nieznajomości postulatów autonomistów, która jest powszechna wśród osób usiłujących być komentatorami lub nawet autorytetami w sprawie RAŚ. (…)

W artykule Szymona Babuchowskiego „Śliska sprawa Śląska” (GN nr 15) także została poruszona kwestia autonomii. Wspomniane warunki polityczne w międzywojniu były inne niż teraz, ale też teraz są inne niż w czasie PRL, kiedy ją bezprawnie zniesiono. Autonomia jest praktyczną formą decentralizacji, gdzie środki, prawodawstwo i odpowiedzialność finansowa są skoncentrowane i jednocześnie scedowane na wspólnoty regionalne.

Obecnie jest inaczej. Decentralizacja postępuje przez zrzucanie obowiązków na samorządy, bez zapewnienia im finansowania. Projekt autonomii w formule RAŚ czerpie zarówno z tej przedwojennej, jak i rozwiązań współczesnych. Wobec tego właściwe są nie tylko warunki do jej wprowadzenia, ale forma jest dopasowywana do bieżących realiów.