Zaczęła od klasztoru pod wezwaniem św. Józefa w swoim rodzinnym mieście. Za zgodą władz zakonu wprowadziła surowe zasady ubóstwa, nakazała dokładne przestrzeganie reguły, zlikwidowała wizyty gości z zewnątrz, zakłócające atmosferę modlitwy i kontemplacji. Zmiany te wywołały oburzenie wśród miejskich elit. Pod pretekstem braku stałych dochodów na utrzymanie klasztoru władze Ávili postanowiły usunąć reformatorkę. Spór miał rozstrzygnąć prowincjał kastylijskiej prowincji karmelitów, o. Ángel de Salazar. Teresa została poproszona o złożenie wyjaśnień. Miało się to odbyć w Ávili, we wnętrzu klasztoru Encarnación (Wcielenia), macierzystego klasztoru świętej.

W roku 1868 tę scenę namalował hiszpański artysta Benito Mercadé. Rok później wystawił swój obraz na paryskim Salonie, a w 1871 roku na Narodowej Ekspozycji Sztuk Pięknych w Madrycie. W katalogu tej ostatniej wystawy zamieszczono fragment „Księgi mojego życia”, w której sama święta opisuje tę sytuację: „(…) Na koniec nakazał mi w obecności mniszek wyrazić mą opinię i musiałam to uczynić; ponieważ znalazłam w sobie wewnętrzny spokój i pomagał mi Pan, potrafiłam wypowiedzieć się w taki sposób, że ani prowincjał, ani nikt inny z tych, którzy się tam znajdowali, nie znaleźli żadnego powodu dla którego mogliby mnie potępić”.

W 1595 roku o. Ángel de Salazar zeznawał w procesie beatyfikacyjnym Teresy. Wyraził o niej bardzo pochlebną opinię, choć przyznał, że wskutek zamieszania w mieście rzeczywiście chciał odebrać jej prawo do przeprowadzenia reform. Po jej wysłuchaniu nabrał jednak przekonania, że Teresa postępuje właściwie i pozwolił jej kontynuować pracę w klasztorze św. Józefa.