Maria Magdalena

Posłannictwa apostołów i Marii Magdaleny wzajemnie się uzupełniają – ewangelizacja nie może istnieć bez kontemplacji.

Można powiedzieć, że Maria Magdalena późno została doceniona przez Kościół. Dopiero w 2016 roku Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów opublikowała dekret, w którym jej liturgiczne wspomnienie zostało podniesione do rangi święta. Decyzja ta miała zachęcić wiernych, jak czytamy w wyjaśnieniu sekretarza kongregacji abp. Arthura Rocheʼa, do głębszego spojrzenia na godność kobiety oraz na nową ewangelizację. „To szczególne znaczenie kobiet podkreślane jest dzisiaj w Kościele, o czym świadczy zapał nowej ewangelizacji, która pragnie objąć, bez żadnej różnicy, zarówno mężczyzn, jak i kobiety, ze wszystkich ludów, narodów, ras i języków”. Według arcybiskupa św. Maria Magdalena jest przykładem autentycznej ewangelizatorki – do takiej interpretacji skłonił go fakt, iż ojcowie Kościoła nazwali ją „apostołką apostołów”.

Bardzo cieszy mnie docenienie tej wyjątkowej postaci, a także próba wyciągnięcia z jej historii wniosków dowartościowujących rolę kobiet w Kościele. W tym kontekście ważne jest prawidłowe zrozumienie tożsamości i misji Marii Magdaleny. Zauważmy, że zarówno w tekście Ewangelii, jak i w świadectwach ojców posłannictwo jej zostało ukazane jako niezwykle ważne, ale zupełnie inne niż misja apostołów. Zmartwychwstały Pan w indywidualnej rozmowie z Magdaleną nie mówi: „Idź na cały świat i głoś Ewangelię”, ale: „Udaj się do moich braci i powiedz im…”. Jej misji „wobec świata” nie potwierdzają również inne teksty nowotestamentalne, w których znajdujemy wzmianki o ewangelizatorkach. Na czym więc polegało jej powołanie? Magdalena przekazała apostołom słowa Jezusa: „…wstępuję do Ojca Mego i Ojca waszego”. Następnie, jak podaje tradycja, zamieszkała w grocie, by oddać się pokucie i modlitwie. A zatem uczennica Chrystusa wskazuje na niebo i już tu, na ziemi, żyje intensywną relacją z Bogiem. Posłannictwa apostołów i Marii Magdaleny wzajemnie się uzupełniają – ewangelizacja nie może istnieć bez kontemplacji. Kontemplacja jest jej warunkiem.•