Perfekcyjny prorok

Prorocy Starego Testamentu dość często podają informacje, za jakich królów otrzymali dar powołania. To ułatwia poznanie i analizę czasów, w jakich żyli, problemów, z jakimi się spotykali, i głębsze zrozumienie ich orędzia.

Za 9, 9-10

Tak mówi Pan:

«Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy. On usunie rydwany z Efraima, a konie z Jeruzalem; łuk wojenny zostanie złamany. Pokój ludom obwieści. Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza, od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi».

I tak choćby prorok Izajasz pisze o momencie swego powołania, że było to „w roku śmierci króla Ozjasza”, co wskazuje na rok 739 przed Chr. Są jednak i tacy prorocy, którzy nie podają takich informacji. Na przykład Malachiasz napisał tylko tyle: „Wyrok. Mowa Pana do Izraela za pośrednictwem Malachiasza”. I potrzeba sporych analiz, by znaleźć jakieś detale, które zdradzą czas życia i działalności proroka. Słuchamy dziś fragmentu orędzia Zachariasza. To prawdziwy detalista. Nie działał bez przerwy, jak na przykład Jeremiasz, który wieścił przez około 40 lat, czy Izajasz, który dożył 90 lat (w tym niemal 70 upłynęło w misji Bożego posłańca).

Zachariasz usłyszał Boże orędzie trzy razy. Pierwszy raz było to „ósmego miesiąca, w drugim roku panowania Dariusza”. Uwzględniając nasz kalendarz, możemy umieścić to wydarzenie na przełomie października i listopada 520 roku przed Chr. Po raz drugi było to w lutym roku 519, a trzeci w listopadzie roku 518 przed Chr. Gdy zaglądamy w dzieje Izraela – to czas, gdy naród wybrany po powrocie z niewoli babilońskiej odbudowywał Jerozolimę i jej mury, zburzone przez Babilończyków, oraz spaloną świątynię. Zachariasz był kapłanem. Możemy sobie wyobrazić, jak przechadza się po placu budowy, dogląda rosnących murów, piękniejących detali. Cieszy go odradzający się kult; jednocześnie jest zatroskany, by był on sprawowany godnie i należycie. I był Zachariasz perfekcyjny w jeszcze jednej rzeczy, a była to już sprawa Bożego objawienia. W swej księdze wieści z niezwykłą dokładnością wydarzenia, które spełnią się podczas męki Pana Jezusa.

Dzisiejsze czytanie znalazło spełnienie w Niedzielę Palmową: „Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku”. A oto jego wizja, spełniona w ucieczce uczniów po aresztowaniu Chrystusa: „Uderz Pasterza, aby się rozproszyły owce”. Zachariasz podpowiada też cenę zdrady Judasza: „Wziąłem więc trzydzieści srebrników i wrzuciłem je do skarbony domu Pańskiego”. I wreszcie rysuje słowem scenę, która się spełni po zgonie Zbawiciela: „Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym”.•