Kiedyś prowadziłem katechezę dla dzieci, które przygotowywały się do przystąpienia do Wczesnej Komunii Świętej. Był to dzień naszego patronalnego święta, więc chciałem wytłumaczyć dzieciom, jak ważny dla nas jest św. Tomasz z Akwinu. Od razu przerwał mi sześcioletni chłopczyk: „Tomasz – to tak jak mój dziadek!”. Zostawiliśmy więc Doktora Anielskiego i zaczęliśmy rozmawiać o dziadkach.

Co robicie z dziadkiem? – spytałem dzieci. Odpowiadały, że z dziadkiem chodzą do lasu; że dziadek pokazuje im, jak wykonać łódkę z kory drzewa. – I jeszcze można w łódce zrobić dziurkę i wstawić patyczek, i z papieru zrobić żagiel, i łódka sama będzie pływać. – A z babcią co robicie? – dopytywałem. Babcia oczywiście pokazuje wszystkie tajniki kuchni, ale uczy jeszcze jednej bardzo ważnej rzeczy – jak odmawiać pacierz. A więc dziadek zapoznaje dzieci z podstawowymi prawami przyrody – że jak się położy korę na wodzie, to ona nie utonie, jak się zrobi żagiel i podmucha, to będzie pływać. Babcia natomiast uczy podstawowych praw życia duchowego. Pomyślałem, że to zupełnie jak u św. Tomasza – rozum i wiara.

Papież Franciszek często powtarza, że Europa jest jak babcia, chcąc tym samym podkreślić, że kultura europejska nie jest już w stanie inspirować Kościoła. Ale przecież bycie babcią może być równie pięknym powołaniem jak bycie matką! Dziadkowie zdecydowanie potrafią inspirować. Mądrość, jaką przekazuje nam stara Europa, to mądrość zastępów „dziadków i babć”, jak m.in. święci: Augustyn, Franciszek, Tomasz z Akwinu, Ignacy Loyola, kardynał Newman, Jan Paweł II; jak święte: Katarzyna Sieneńska, Teresa z Àvila, Teresa od Dzieciątka Jezus oraz Matka Teresa... Pytanie, czy chcemy ich słuchać? Czy potrafimy, tak jak te pierwszokomunijne dzieci, zachwycać się tym, co otrzymujemy od naszych dziadków i babć? Czy damy im w nas szansę na drugą młodość?•