Każdy, kto poważnie patrzy na własną wiarę, z pewnością stwierdzi, że istnieje w niej… niebezpieczeństwo cudu. Tak: niebezpieczeństwo. Bo my, inteligentni racjonaliści, unikamy niezwykłości, stronimy od tego, co wydaje się nam zbyt sentymentalne czy naiwne. A jednak wierząc, nie możemy zaprzeczyć: Izraelici jedli mannę z nieba, Jezus chodził po wodzie, wielu doznało uzdrowienia.

Czasami wolimy, żeby „takie rzeczy” nie wydarzały się na naszych oczach, aby święci zaszyli się gdzieś w pustelniach, nie kłuli w oczy heroizmem. Bohater Stygmatyka musi zmierzyć się z pytaniem o rzeczywistość cudu.

I o to, jak dostrzec niezwykłość tego, co powinno być normą: współczucia, modlitwy za innych, współcierpienia. Wciągająca, niemal kryminalna fabuła nie odciąga tu uwagi od spraw duchowych. Przeciwnie – wydobywa ich dramatyzm, radykalizm, siłę przemiany.