Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 1973, zezwalającą na użycie wszelkich środków w celu zapewnienia ochrony ludności cywilnej w Libii. Od głosu wstrzymały się m.in. Rosja i Chiny, które jako członkowie stali RB mają prawo weta i mogliby zablokować rezolucję. Do wojny najbardziej parły Francja i Wielka Brytania, ale to USA przejęły dowództwo nad siłami koalicji złożonej także z Włoch i Kanady.
W toczonej równolegle wojnie informacyjnej trudno do końca obiektywnie określić, na ile słuszne jest działanie Zachodu. To, że Kaddafi jest tyranem i – co pokazał zwłaszcza ostatnio – mordercą własnych obywateli, nie ulega wątpliwości. Tyle że o jego walorach moralnych wiadomo mniej więcej od czterech dekad.

Nie przeszkadzało to zachodnim przywódcom przyjmować na salonach libijskiego pułkownika i sponsora terrorystów, a nawet ostentacyjnie demonstrować swoją przyjaźń z dyktatorem (chlubnym wyjątkiem jest tu Ronald Reagan, który nie miał wątpliwości, jak należy postępować z tego rodzaju kacykiem). Faktem jest też to, że w ciągu ostatnich dni walczący po stronie Kaddafiego odbijali kolejne miasta zajęte przez rebeliantów. I nie ma cienia wątpliwości, w jaki sposób potraktowałby wszystkich, którzy w najbliższym czasie musieliby złożyć broń. Jest jednak pytanie, na które Zachód chyba sobie nie odpowiedział, podejmując decyzję o ataku: kto miałby rządzić Libią po Kaddafim? Na horyzoncie są dwaj byli ministrowie w rządzie dyktatora: jeden był odpowiedzialny za resort sprawiedliwości, drugi za sprawy wewnętrzne. Czyli tzw. resorty siłowe w państwie rządzonym przez dyktatora, odpowiedzialne za dławienie wszelkiego oporu i wszystkiego, co mogłoby choćby przypominać demokratyczne aspiracje. Jaką gwarancję ma Zachód, że nowy przywódca będzie bar-dziej „zachodni”?

Po drugie, kogo właściwie bronią zachodni alianci? Teoretycznie cywilów. Tyle że w chwili oddawania tego numeru GN do druku dochodziły niepotwierdzone informacje o kilkudziesięciu zabitych osobach. Po trzecie: jak Zachód definiuje cywilów w sytuacji, gdy trwa tam wojna domowa, w której również cywile walczą po stronie Kaddafiego? I tu dotykamy czwartego problemu: mimo wszystko duża część tamtego społeczeństwa wciąż popiera dyktatora. Czy to jednak oznacza, że Zachód ma przyglądać się biernie nierównej walce, w której zwolennicy pułkownika mają wsparcie całej machiny wojennej? Zawsze jest problem z odpowiedzią na tego typu pytania. Bo jak wyglądałaby dziś sytuacja na przykład w byłej Jugosławii, gdyby USA nie zdecydowały się na bombardowanie Belgradu za czasów Miloševicia?

Zapewne dalej dokonywałby czystek etnicznych wśród kosowskich Albańczyków. Zresztą z wzajemnością. Ale tu także trzeba postawić pytanie, ile istnień ludzkich można było uratować, gdyby Zachód interweniował w Rwandzie, gdzie działy się rzeczy naprawdę straszne w porównaniu z tym, co dzieje się w Libii. Mo-że Zachód leczy tą nową wojną swoje wyrzuty sumienia? Chyba nie do końca: w tym samym czasie, gdy atakuje Trypolis, sunnickie władze Bahrajnu wezwały na pomoc przeciwko szyickiej większości wojsko sunnickiej Arabii Saudyjskiej. Dlaczego rezolucja RB ONZ nie upoważnia do interwencji w tym kraju? Tylko dlatego, że stacjonuje tam V flota marynarki wojennej USA? I dlatego, że Arabia Saudyjska jest przeciwwagą dla agresywnego Iranu? „Wojna niczego nie rozwiązuje. Trzeba zaprzestać starć i jak najszybciej podjąć mediacje, by w sposób pokojowy rozwiązać kryzys” – powiedział wikariusz apostolski Trypolisu bp Giovanni Martinelli. Tak stanowcza reakcja pojawiła się w trzecim dniu działań koalicji. Trudno oprzeć się wrażeniu, że Zachód będzie miał spore problemy, by przekonać, że ta interwencja posiada wszystkie cechy „wojny sprawiedliwej”.