W 1949 roku Francesco Messina był już artystą o międzynarodowej sławie, jednym z najbardziej znaczących w Europie twórców rzeźb monumentalnych. Wychował się w biednej sycylijskiej rodzinie, z dala od Kościoła. Uważał się za człowieka niewierzącego, kiedy wiosną owego roku trafił do Genui, gdzie była organizowana wystawa jego prac. Pewnego dnia grupa jego znajomych związana z ojcem Pio zaprosiła Messinę na kolację. Opowiedzieli artyście o niezwykłym zakonniku, pokazali nawet jakieś publikacje. Uwagę rzeźbiarza przykuło spojrzenie kapucyna na jednej z fotografii. Potem przez całą noc nie mógł spać, myśląc o spojrzeniu kapłana, a kiedy wreszcie usnął, zbudził go dźwięk telefonu. O piątej nad ranem usłyszał w słuchawce głos swojego przyjaciela, który opowiedział mu o tym, jak stojąc przed jedną z rzeźb Messiny na wystawie, poczuł zapach ojca Pio.

Artysta postanowił odwiedzić kapucyna, jednak obowiązki zatrzymały go w Mediolanie. Myśl o nim nie dawała mu jednak spokoju. Jakiś czas potem pojechał razem z przyjacielem do klasztoru w San Giovanni Rotondo, gdzie mieszkał ojciec Pio. Bracia zasugerowali, by goście poszli do kościoła przygotować się do spowiedzi. Messina miał pewne wątpliwości związane z przystąpieniem do tego sakramentu. Kiedy podzielił się nimi z ojcem Pio, ten polecił mu: „Ty niczego nie mów, tylko odpowiadaj”. I zaczął wymieniać grzechy Messiny, które w imieniu Chrystusa odpuścił artyście. Od tego momentu życie Messiny zmieniło się całkowicie. „Narodziłem się 11 kwietnia 1949 roku” – powiedział po latach.

Kościół potrzebuje artystów. Jednak przede wszystkim artyści potrzebują Kościoła – jego sakramentów, jego nauki, w tym nauki moralnej. Z przytoczonej historii płynie jeszcze jeden wniosek. Artyści, jak i cała wspólnota wiernych, potrzebują nie elokwentnych, błyskotliwych, wyrozumiałych duszpasterzy, lecz przede wszystkim duszpasterzy świętych. Opieka nad artystami, tak jak nad wszystkimi innymi wiernymi, nie polega na trosce o ich kariery, lecz na prowadzeniu ich do Chrystusa. •