Duchowy dom i kamienie

Katecheza św. Piotra jest utkana z cytatów ze Starego Testamentu. Pierwszym jej motywem jest budowanie oikos pneumatikos, mieszkania dla Boga w świecie.

1. W naszym tłumaczeniu mamy „duchową świątynię”, ale dosłownie mowa jest o „duchowym domu”. Kościół ma coś z domu, rozumianego nie tyle jako budowla, ile jako rodzina, wspólnota pokoleń. Rodzina istnieje nie tylko przez jedno pokolenie, ale trwa z pokolenia na pokolenie. Następuje w niej przekaz życia oraz rodzinnych wartości, ciągłość świadomości tego, kim jesteśmy. W Kościele przekaz życia dokonuje się nie przez biologiczne narodziny, ale narodziny z Ducha Świętego. W chwili chrztu rodzi się w nas Jezus, który w nas ma rosnąć. Jesteśmy Jego krewnymi i stąd krewnymi między sobą. Kamień wolno stojący nie tworzy niczego, jest tylko kamieniem. Ale kamienie ułożone razem na tym samym fundamencie, czyli kamieniu węgielnym, tworzą całość, stanowią budowlę domu. Wiara nigdy nie jest przedsięwzięciem indywidualistycznym. Wyznanie „wierzę” prowadzi do „wierzymy”. I odwrotnie.

2. Budowanie Kościoła dokonuje się nieustannie. Przy czym istotna jest tutaj bierna forma: „jesteście budowani”. Tak zwana synodalność kładzie akcent na aktywność ochrzczonych (niestety, rozumianą dość wąsko – jako udział w dyskusji). Zapominamy łatwo o tym, że tylko taka aktywność jest budowaniem Kościoła, która wynika z posłuszeństwa Bogu i Jego prawdzie. Inna aktywność ten Kościół niszczy, nawet jeśli występuje pod szyldem „naprawy”. Ten, kto godzi się być „żywym kamieniem”, musi dać się ociosać. Musi zgodzić się, że nie jest architektem, ale pełni rolę służebną wobec całości. Musi dać się wkomponować w projekt. „Musi dać umieścić się tam, gdzie jest potrzebny. Musi dać się związać z całością, tak, że już nie może iść po prostu tam, dokąd zechce” (Benedykt XVI). Piotr usłyszał od Mistrza, że „inny go opasze i poprowadzi, dokąd nie chce”. To dotyczy każdego powołania – zgoda na ograniczenie ego w imię miłości, w imię prawdy, w imię innych kamieni, z którymi buduję dom, w imię Kamienia Węgielnego, którym jest Jezus. Jeśli godzę się na związanie z tym Drogocennym Kamieniem, też podzielę Jego los – będę kamieniem, który chroni świat od upadku, a zarazem kamieniem obrazy i skałą potknięcia się.

3. Piotr pisze także o powszechnym kapłaństwie, które wynika z naszego chrztu. „Cała wspólnota wierzących jako taka jest kapłańska” – czytamy w katechizmie Kościoła. Rolą tego kapłaństwa jest głoszenie chwały Bożej swoim życiem, świadectwem, cierpieniem, miłością, pracą. Świecki ma być kapłanem przede wszystkim w domu rodzinnym, w polityce, w gospodarce, w każdej świeckiej dziedzinie życia. Kapłaństwo hierarchiczne, wynikające ze święceń, jest służbą na rzecz kapłaństwa wspólnego. Przyczynia się do tego, by wszystkie kamienie Kościoła były żywe – wiarą, nadzieją i miłością. Nie ma tu żadnej konkurencji. Jest wzajemna zależność. Ten sam fundament i cel. Odrzucanie kapłaństwa hierarchicznego lub jego deprecjonowanie jest de facto działaniem na szkodę kapłaństwa wspólnego. •