Znam kapłańskie życie nie tylko jako ksiądz, ale także jako rekolekcjonista i spowiednik księży. Ponieważ słyszałem dostatecznie dużo trudnych historii, nie mogę zgodzić się ze stwierdzeniem, że nie wolno nam oceniać postępowania mężczyzn, którzy porzucają kapłaństwo, oraz tego, w jaki sposób odchodzą z Kościoła. Oczywiście nie jesteśmy w stanie wniknąć w tajemnice ludzkiego serca, ale oceniamy przecież uczynki, a nie najgłębsze motywacje. Święty Augustyn w swojej Regule pisze, że zwracając uwagę braciom, trzeba kierować się miłością do osoby i nienawiścią do występków (IV,10). Jestem przekonany, że porzucenie kapłaństwa w wielu wypadkach jest występkiem. Odnoszę jednak wrażenie, że w imię fałszywie pojętej miłości bliźniego nie mówimy tego byłym kapłanom, nie przepraszamy za to wiernych, nie podejmujemy zadośćuczynienia za grzech zgorszenia. A zamiast tego wielu ludzi Kościoła wyraża wsparcie dla ich „odważnej” decyzji. Często też traktuje się byłych księży jak specjalistów w dziedzinie życia duchowego, wiary i Kościoła.

Pewien filozof, który porzucił kapłaństwo, nadal jest uważany w środowiskach katolickiej inteligencji za autorytet moralny, ponieważ pisze książki o tym, jak żyć szczęśliwie. Teolog, który nie tylko porzucił kapłaństwo, ale również dokonał apostazji i głosi, że Kościół jest instytucją, która od samego początku wypacza przesłanie Jezusa, wciąż jest cytowany jako specjalista w dziedzinie eklezjologii. W końcu były zakonnik, który po ponad dwudziestu latach życia w kapłaństwie odszedł z Kościoła do wspólnoty protestanckiej, aby tam „odkrywać Ewangelię”, spotyka się z publicznymi wyrazami zrozumienia ze strony byłych współbraci. Tylko czekać, kiedy zostanie zaproszony jako autorytet w kwestii Eucharystii.

Chrystusa można ranić na różne sposoby. Niektórzy ranią Jego Serce, dopuszczając się przestępstw seksualnych, inni koronują Jego głowę cierniami, podważając nauczanie Kościoła i przechodząc na stronę herezji. •