Obok widzimy inne owce, ufnie spoglądające na Pana. Jezus postąpił zgodnie ze swoimi słowami z Ewangelii według św. Mateusza: „Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały” (Mt 18,12-13). Mały Jezus z wdzięcznością spogląda w niebo, dziękując Ojcu za ocalenie kolejnej ludzkiej duszy. Złocisty blask u góry obrazu sugeruje bliską obecność Boga.

Namalowanie Dobrego Pasterza jako dziecka, a nie dorosłego, było oryginalnym pomysłem Murilla. Pozwoliło to artyście na stworzenie wzruszającej kompozycji, która zdobyła uznanie w Sewilli, rodzinnym mieście malarza. Murillo otrzymał wiele zamówień na wykonanie podobnego obrazu i potem wielokrotnie zarówno on sam, jak i jego liczni naśladowcy powielali ten sam motyw w różnych ujęciach.

W czasach, gdy hiszpański artysta malował swój obraz, starożytny motyw Dobrego Pasterza znów stał się popularny. Stulecia szesnaste i siedemnaste były bowiem okresem dramatycznych konfliktów i wojen religijnych. Wielu ludzi poszukiwało wówczas swej religijnej tożsamości. Starania o sprowadzenie do stada „zabłąkanych owiec” nabrały wtedy bardzo aktualnych znaczeń. Sens obrazu najlepiej więc tłumaczą zdania z Ewangelii św. Jana: „Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz (J 10,16).

Leszek Śliwa