Sam okradł aż 59 banków we wszystkich większych miastach Kanady, posługując się wyłącznie atrapą broni. Nie miał wspólników, zmieniał tylko wygląd. Wpadł, gdy skorzystał z pomocnika, który… zostawił swoją broń w miejscu napadu.

Nietrudno przewidzieć że „latający rabuś” (ulubieniec linii lotniczych) stał się bohaterem zbiorowej wyobraźni. Na podstawie jego historii powstała książka, a potem film „Bandyta” (Canal+). Nie ma też nic zaskakującego w fakcie, że bohater przedstawiany jest tak, by budził nasz podziw i sympatię. To przecież standard w kinie sensacyjnym. „Bandyta” jednak idzie krok dalej. Gdy Galvan, znany swojej ukochanej jako Whitman, przyznaje się, co robi, wzbudza jej entuzjazm. Bo przecież „goli” banksterów, a to żaden grzech. Nawet kasjerki w okradanych bankach wyglądają na zadowolone, że ktoś je uwalnia od tej niegodziwej mamony. Rabuś wpada – co znamienne – dopiero, gdy decyduje się okraść jubilera.

Podobny, afirmatywny stosunek do kradzieży oglądamy w (również opartym na faktach) filmie „Książę” (Canal+). W 1961 r. z National Gallery znika portret księcia Wellingtona, dzieło Francisco Goi. Przed sądem staje nie zawodowy rabuś, ale starszy pan, aktywista społeczny Kempton Bunton, na co dzień walczący o zwolnienie emerytów z płacenia abonamentu RTV. Jak to z kradzieżą było – nie opowiemy, bo sprawa jest zabawna i warta obejrzenia do końca. Tu interesuje nas raczej wątek etyczny, klasowy. Bunton ledwo wiąże koniec z końcem, wyrzucają go z każdej pracy, bo walczy z systemem, więc wolno mu więcej. Cel w końcu uświęca środki. I znów nic nowego w kinie – historia stara jak Robin Hood. O co zatem warto kruszyć kopie?

Otóż żyjemy w świecie, w którym kradzież przestaje być traktowana jako zło, jeśli tylko ubierze się ją w odpowiedni kostium, dopisze ideologię. Gdy przez Amerykę i Europę przelewała się fala zamieszek pod sztandarami Black Life Matters, grabiono na potęgę sklepy, galerie, nawet prywatne posesje. Armia Robin Hoodów zabierała bogatym, a dawała biednym, prześladowanym – czyli sobie. Tak też ich traktowano. Efekt był łatwy do przewidzenia. Coraz częściej w USA notuje się kradzieże dokonywane w biały dzień, bezwstydnie, niemal na oczach policji, która nie pali się do interweniowania. W sukurs przychodzi im prawo, odchodzące od penalizacji kradzieży przedmiotów o niewielkiej wartości. I tak, krok po kroku, zmierzamy… No właśnie, dokąd?•