W jej rodzinnym domu królował gospel. Mała Whitney całą sobą chłonęła brzmienie religijnych hymnów, a jej pierwsze, jeszcze dziecięce występy miały miejsce w kościele baptystów w New Jersey. Kariera Whitney Houston nabierała tempa wraz z wejściem w dorosłość. Kontrakty płytowe, szczyty list przebojów. Życie z czasem stało się biznesem. Niedługo przed 60. rocznicą urodzin nieżyjącej od ponad dekady wokalistki ukazał się album „I Go to the Rock: The Gospel Music of Whitney Houston”. Powstał też filmowy dokument, zbierający wykonania gospelowych pieśni z różnych okresów życia artystki.

Płyta zawiera 14 utworów, w tym kilka dotąd niepublikowanych. Są też cztery wykonania, jakie pamiętamy z filmów „Bodyguard”, „Żona pastora” czy „Sparkle”. Słucham „His Eye Is on the Sparrow”, gospelowego hymnu z początku XX wieku. „Kiedy Jezus jest częścią mnie/ wiernym przyjacielem jest On/ Jego oko nie pominie wróbla/ Wiem, że mną się opiekuje” – te wersy wyfruwają z ust Houston w ostatnich momentach jej życia. Dziś wiemy: w okresie upadków, uzależnień, napadów lęku. Tym mocniej brzmi kontekst słów Jezusa: „Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli” (Mt 10,31). Na krążku pojawiło się też wyjątkowe nagranie 17-letniej, jeszcze mało komu znanej Whitney („He Can Use Me”). Przyszła gwiazda wyśpiewuje, że Jezus może posłużyć się nią w każdym miejscu i o każdym czasie. Wierzę, że to prawda. Nawet gdy już jej nie ma wśród nas.