Pewnie dlatego na obrazie von Gebhardta stojący w centrum kompozycji Jezus wskazuje na niebo. Jednocześnie gładzi po głowie Marię, siostrę zmarłego. Przypomina to inną biblijną scenę, w której Zbawiciel, przebywając w gościnie u Marii i Marty, nauczał tę pierwszą. Słysząc zaś gorzką uwagę Marty, w której zarzuca ona siostrze brak pomocy przy przygotowywaniu posiłku, powiedział: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę” (Łk 10,41-42). Gest Jezusa wskazującego niebo jest więc tu kontynuacją tamtej wypowiedzi.

Artysta uwspółcześnił scenę wskrzeszenia. Architektura cmentarza i wygląd grobów odpowiada rzeczywistości w chwili malowania obrazu, natomiast stroje postaci są takie, jakie noszono kilkaset lat temu. Łazarza widzimy z prawej strony, kilku mężczyzn pomaga mu wyjść z grobu. Marta, siostra Marii, klęczy za nią i wpatruje się w Jezusa. Artysta nadał jej twarz swojej żony Klary (1851–1897), która w chwili malowania obrazu była śmiertelnie chora.

Cudowi przygląda się wiele innych osób, przedstawionych na dalszym planie. Wśród nich ujrzymy autoportret artysty. To brodaty mężczyzna, który jedną ręką zasłania oczy przed słonecznym światłem, a palcem drugiej wskazuje Jezusa.

Eduard von Gebhardt (1838–1925), niemiecki malarz pochodzący z dzisiejszej Estonii, został w 1873 roku profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, co zaowocowało odrodzeniem tam malarstwa religijnego.

Leszek Śliwa