Niesamowitą robotę wykonał brytyjski kompozytor i aranżer Christopher Willis. To jego pomysł, by głos Evy Cassidy otoczyć harmonią dźwięków orkiestry symfonicznej. Stworzyć ogród wokół domu – taką metaforą posłużył się Willis, opowiadając o swoim zadaniu. Domem miał być piękny, kryształowy śpiew Evy. Należało przeszukać archiwum z piosenkami amerykańskiej wokalistki, dokonać niełatwego wyboru nagrań, a potem wydobyć z nich głos w możliwie jak najczystszej postaci. Wreszcie pokierować orkiestrą tak, by dźwiękowy ogród nie przysłonił domu, ale podkreślił jego urodę. Pozbawienie ścieżki z zarejestrowanym głosem Cassidy wszystkiego tego, co jej głosem nie jest, to w dużej mierze zasługa algorytmów. Inżynier dźwięku wykorzystał tu patent sztucznej inteligencji.

Dla większości utworów źródłem stał się koncert z klubu jazzowego w Waszyngtonie ze stycznia 1996 r. Jeden z ostatnich, jakie zagrała Eva. Odeszła kilka miesięcy później, po przegranej walce z rakiem, jako mało znana, nieco nieśmiała artystka. Dopiero potem świat zachwycił się jej zjawiskowym głosem, kameralnymi interpretacjami znanych utworów. Dziś znów widzimy Evę na scenie – śpiewa w towarzystwie London Symphony Orchestra. Jest obecna, mimo że od tak dawna jej nie ma.