1 Kor 3, 16-23

Bracia:

Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.

Niechaj się nikt nie łudzi. Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość. Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga. Zresztą jest napisane: «On udaremnia zamysły przebiegłych» lub także: «Wie Pan, że próżne są zamysły mędrców».

Niech się przeto nie chełpi nikt z powodu ludzi! Wszystko bowiem jest wasze: czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe, wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus – Boga.

1. Ta rola świątyni skończyła się wraz ze śmiercią Jezusa, czego symbolicznym wyrazem było przedarcie się zasłony w Przybytku świątyni. Nową świątynią stał się sam Jezus, ukrzyżowany i zmartwychwstały. Chrześcijanie jako społeczność są z kolei przedłużeniem ciała Chrystusa, dlatego stanowią duchową świątynię. Święty Paweł odnosi to określenie także do pojedynczego ucznia Chrystusa. Każdy chrześcijanin na mocy swojego związku z Chrystusem jest również świątynią Boga, mieszka w nim Duch Święty. Słusznie oburzamy się na profanacje świątyń lub krzyży, które nieraz się zdarzają. Pomyślmy jednak o profanacji, których sami dokonujemy, gdy przez nasz grzech niszczymy świątynię Boga w nas samych. Czy to oburza nas z tą samą siłą?

2. Apostoł Narodów powraca do tematu mądrości. Kolejny raz kontrastuje mądrość ludzką z mądrością prawdziwą, będącą darem Boga. „Niechaj się nikt nie łudzi” – pisze. To zdanie bywa tłumaczone mocniej: „Niech nikt siebie samego nie oszukuje”. Droga do prawdziwej mądrości polega na odrzuceniu standardów świata. Kto chce posiąść mądrość Bożą, powinien stać się głupim wedle miar światowych. Jeśli naczynie ma zostać napełnione, musi być puste. Jeśli świątynia ma być świątynią Ducha Świętego, nie mogą w niej mieszkać bóstwa tego świata. Przypomnijmy sobie obraz Jezusa wyrzucającego kupców ze świątyni. Nieraz oszukiwanie siebie samego polega na tym, że próbujemy pogodzić wszystko ze wszystkim w imię rzekomego pokoju, uważając, że to postawa ewangeliczna. Nie da się jednak pogodzić głupoty z mądrością, cnoty z wadą, prawdy z fałszem. Jest jakieś „albo – albo”. Świątynia musi mieć mury, które chronią jej granic. Rolą murów jest zatrzymywanie tego, co nie powinno wejść do świątyni Bożej, by jej nie niszczyć. „Oczekuję tego, żeby Kościół rzeczywiście słuchał Ducha Świętego, bardziej niż wsłuchiwał się we własne głosy i w głosy tego świata. Żeby miał odwagę rozróżnić, co jest głosem Ducha Świętego, a co głosem tego świata, i pójść za głosem Ducha Świętego, co nie jest wcale łatwe” – mówił niedawno w Pradze abp Stanisław Gądecki w kontekście debaty synodalnej. To jest prawdą na poziomie wspólnoty i na poziomie tej świątyni, którą jest każdy z nas.

3. „Niech się przeto nie chełpi nikt z powodu ludzi”. Pawłowi chodzi tu zapewne o przywódców Kościoła, których potem wymienia (Apollos, Kefas, czyli Piotr, i sam Paweł). W Koryncie musiały wśród chrześcijan powstawać stronnictwa, które szczyciły się swoimi liderami, co rozbijało jedność Kościoła. Jednak posługa czy dary duchowe pasterzy nie są przecież ich własnością, ale otrzymali je ze względu na Kościół. „Wszystko jest wasze”, czyli w Kościele są różne charyzmaty, różne osobowości, które muszą być podporządkowane służbie Kościołowi, a ostatecznie służbie Chrystusowi i samemu Bogu. •