Krysia nawróciła się przed rokiem. Zachwyciła się Panem Jezusem, zaczęła chodzić do kościoła, żyje sakramentami, modli się, czyta Pismo Święte, uczestniczy w formacji proponowanej przez katolicką wspólnotę. Parę dni temu przyjęła księdza w ramach kolędy. Kiedy uszczęśliwiona powiedziała, że nawróciła się na kursie Alpha, proboszcz skrzywił się i spochmurniał. – To jest protestanckie – powiedział.

Na szczęście wielu duchownych świetnie współpracuje z wiernymi w dziele ewangelizacji, ale niestety takie sytuacje też się zdarzają: biskup pozwala i błogosławi, a „w terenie” ktoś blokuje i zniechęca. Bo „gdzieś przeczytał” i „z kolegą rozmawiał”. Najczęściej i on, i kolega znają temat z drugiej ręki i jednostronnie. Nie zauważają, że ludzie się nawracają, spowiadają po latach, że trwale zmieniają myślenie, a zatem i życie: wystarczy stwierdzenie, że to jest „protestanckie”.

Ciekawe, że w czasach, gdy młode pokolenie masowo traci wiarę albo odkrywa, że nigdy jej nie miało, a wiara starszych stygnie i zamiera, dla tak wielu katolików podstawowym problemem jest „protestantyzacja”.

Przyczynę pustoszejących kościołów łatwiej wskazać w „heretykach” niż w sobie. Wygodniej kpić z czyichś doświadczeń wiary, niż zapytać siebie, czy ja w ogóle jeszcze wierzę, że Jezus żyje i działa. Prościej tropić „zwiedzionych” i z miną eksperta mówić o „groźbie pentekostalizacji”, niż czynić uczniów Chrystusowi. Przyjemniej w imię „roztropności” przeszkadzać tym, którzy coś robią, niż samemu podjąć jakieś działanie.

Święty Paweł mówi, że „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa”. Czy tym, co my dzisiaj najczęściej słyszymy, jest słowo Chrystusa? Obawiam się, że zbyt często słyszymy szemranie – to przeklęte zjawisko, które na 40 lat zatrzymało naród wybrany na pustyni. Jego istotą jest szeptanie po kątach i dzielenie się swoim zniechęceniem, promocja zwątpienia w opakowaniu swojej „głębokiej troski o Kościół”. Tak tworzy się wspólnota zgorzkniałych, zdolnych tylko jęczeć, jak to kiedyś było lepiej. A potem święte oburzenie, że nas laicyzacja dopadła.

Nie, nie dopadła – to my ją sprowadzamy. •

KRÓTKO:

Złoty demon

Na szczycie budynku sądu w Nowym Jorku stanęła propagująca aborcję figura, nawiązująca do symboliki satanistycznej. Przedstawia złotą postać nagiej kobiety z sędziowskim kołnierzem na szyi. Z jej ramion i nóg wyrasta coś w rodzaju poplątanych macek ośmiornicy. Duże warkocze na głowie uformowane są w kształt kozich rogów. Według autorki, 53-letniej Pakistanki Shahzii Sikander, rogi wyrażają „suwerenność” i „autonomię”, a cała rzeźba stanowi symbol upodmiotowienia kobiet, wyrażającego się w aborcji. Tytuł rzeźby, „Now” (Teraz), jest wezwaniem kobiet do oporu wobec zniesienia federalnego prawa do aborcji. Odsłonięcie statui wywołało u wielu osób szok. W mediach pojawiło się określenie: „szatańska złota meduza”. Przypomnijmy, że w stanie Nowy Jork prawo pozwala uśmiercać dzieci bez ograniczeń aż do urodzenia. Obecność w tym miejscu „bożka aborcji” jest więc jak podpis diabła: „To moje prawo i moje dzieło”.•

Proste leczenie

Dwie lekarki z Kanady, mające razem na koncie dokonanie eutanazji 700 osób, stwierdziły, że to dla nich najbardziej satysfakcjonująca praca. Jedna z nich, Ellen Wiebe, powiedziała, że w przypadku, gdy lekarz nie zakwalifikuje cię do eutanazji, masz szukać innego. Zasugerowała, że ona nie robi problemów. Można powiedzieć: lekarz idealny, likwiduje choroby ze stuprocentową skutecznością. I żaden pacjent nie składa reklamacji. •