Powinna cieszyć się dobrą opinią i wyróżniać dobrymi obyczajami. Po odpowiedniej formacji, poprzez obrzęd błogosławieństwa dokonany przez biskupa, podejmuje i wypełnia służbę Bogu i ludziom. W Polsce jest obecnie prawie 400 wdów konsekrowanych i jeden wdowiec.

Elżbieta Płodzień OVd członek Podkomisji KEP ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego

Owdowiałam w 2002 roku. Nie pytałam Pana Boga „dlaczego”, ale szukałam umocnienia duchowego na spotkaniach formacyjnych do stanu wdów konsekrowanych. Po trzech latach przygotowań zostałam jedną z sześciu pierwszych wdów konsekrowanych na Podkarpaciu. Od początku bardzo się cieszyłam tym, że Kościół w swojej trosce duszpasterskiej nie zapomniał o wdowach, że mogę ofiarować Bogu dalsze życie, pozostając w swoim środowisku.

Kamieniem węgielnym duchowości konsekrowanej wdowy (wdowca) jest modlitwa i codzienna Eucharystia. Wyróżnikiem zewnętrznym jest życie w czystości, z zachowaniem ewangelicznego ubóstwa i posłuszeństwa Kościołowi, oraz skromny sposób życia, powściągliwość języka, odpowiedni strój i dobrze zagospodarowany czas.

Jestem szczęśliwa, podobnie jak wszystkie wdowy, które weszły na drogę życia konsekrowanego. Jesteśmy matkami, babciami przy rodzinie lub osobami samotnymi, pracującymi zawodowo – jednak wolnymi dla Boga. Prowadzimy życie proste. Apostołujemy modlitwą, pracą, dobrem. Żyjemy słowem Bożym na co dzień, uczestniczymy w codziennej Mszy św., adorujemy Najświętszy Sakrament. Swoją postawą staramy się wskazywać na Chrystusa.

Co zmienia konsekracja? Pozornie niewiele, ponieważ wdowa (wdowiec) dalej żyje w swojej rodzinie, ale całkowite oddanie się Jezusowi zmienia diametralnie dotychczasowe życie. Sprawia, że nabiera ono nowego blasku, przepełnia je radość, szczęście, ponieważ konsekracja zbliża do Boga i nadaje wszystkiemu nowy sens. Jeżeli przed konsekracją prowadziło się dobre, moralne życie, to teraz kładzie się mniejszy akcent na przestrzeganie prawa, a większy na wzmocnienie więzów miłości. Takie osoby nie boją się śmierci, bo są przekonane, że Bóg je kocha i przygotowują się na spotkanie z Nim.

Wdowieństwo to nie tylko dopust Boży, ale zaproszenie od Pana Boga do pogłębienia więzi z Nim i z Kościołem!•