Te wiersze znakomicie pokazują fenomen „szaro-czarnego Podbeskidzia”, „zaolziańskiego zaścianka”, gdzie ludzie „marzenia swoje/ depczą niczym kapustę”, a przeszłość została ocalona nie tylko w polskich nazwach miast i wsi.

Poezja Sikory urzeka zwyczajnością, czasem onirycznością, obrazami z pogranicza snu i jawy, spowolnieniem czasu. I to właśnie owo spowolnienie daje oddech, odskocznię od szarej, choć niewątpliwie ukochanej rzeczywistości, i pozwala na to, by na Zaolziu rodziły się bardzo dobre polskie wiersze.