Na tym krążku nikt się przed nikim nie popisuje. Nie ma tu wirtuozerskich gitarowych kawałków znanych z koncertów VOO VOO, a Fisz i Emade nie lansują na siłę hiphopowych klimatów Tworzywa Sztucznego.

Jak udało się połączyć tak różne muzyczne światy? Waglewscy nagrali piętnaście prostych, opartych na kilku chwytach gitarowych, piosenek przypominających ballady Toma Waitsa czy ostatnie nagrania Johnny’ego Casha.

Usłyszymy tę samą surowość, oszczędność, prostotę. Muzykę „męską, miejską, miłosną i domową”.

Jak zwykle porywają teksty Wojciecha Waglewskiego. „Do nieba uciekam, a ziemia ciągnie za frak, niebo jeszcze zwleka, a w piekle miejsc już brak”.

Wojtek Waglewski (gra na gitarach) jest kompozytorem większości utworów. Fisz (grający na basie) swe autorskie piosenki… śpiewa. To również nowość. Producentem jest – a jakże! – Emade, który zasiadł za perkusją.