Publikacja jest zbiorem rozmów, jakie z wybitnym moralistą ks. prof. Januszem Nagórnym przeprowadzili ks. Robert Nęcek i ks. Piotr Gąsior. Rozmówcy nie stronią od podejmowania trudnych kwestii, a odpowiedzi ks. Nagórnego cechuje wyjątkowa celność. Krótkie, niemal aforystyczne formuły dotykają istoty rzeczy, choć stawiane tezy bywają niepopularne.

W czasach kultu demokracji ksiądz profesor ostrzega, że „demokracja bez wartości, bez odniesienia do prawdy o człowieku, przeradza się w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm”. Polityczna poprawność to dla niego „grzeczna nazwa cenzury politycznej”, wychowanie bezstresowe jest „obniżaniem poprzeczki”, a ubóstwiana dziś tolerancja – „najniższym szczeblem miłości bliźniego”.

Książkę można potraktować jako rodzaj duchowego testamentu zmarłego przed rokiem profesora teologii moralnej. Rozmowy poprzedza zresztą rozdział tak właśnie zatytułowany – „Testament duchowy”. Ks. Nagórny pisze w nim o tym, jak rodziło się jego powołanie i wyznaje, jak od niego uciekał.

Przyznaje się też, że czasami jego wiara słabła. „W takich momentach pragnąłem całkowicie zawierzyć nieomylnemu nauczaniu Kościoła” – pisze kapłan. Miłość do Kościoła przebija z wielu stron omawianej książki. Sprawia, że czyta się ją nie jak rozważania teoretyka, ale jak wyznanie wiarygodnego świadka. Ten świadek stawia wymagania, i to właśnie pociąga.