Rozważania Marcina idą pod prąd tendencji opisanej przez Evdokimowa – ukazują wiarę jako drogę fascynującą i jednocześnie niebezpieczną, wymagającą ryzyka, nawet wejścia w ciemność. Co może zrobić człowiek, który wobec tych niebezpieczeństw staje słaby i bezradny? Tylko zawierzyć, zanurzyć się w morzu Bożego miłosierdzia. Bo to ono przemienia nasze życie, tak jak przemieniło życie bohatera jednego z rozdziałów – Wieśka, byłego narkomana, mieszkającego obecnie w Medjugorie. Bóg usłyszał jego wołanie o ratunek z samego dna.

Książka pełna jest podobnych świadectw, czasem, jak w przypadku wspomnianej historii, zapisanych jako reportaż, innym razem ujętych w formę zbliżoną do felietonu. Osobny rozdział stanowią „Ziarna”, krótkie rozważania Słowa Bożego, które ukazywały się w latach 2005–2006 na łamach naszego pisma. Wszystkie teksty łączy niebanalny, czasami prowokujący język, którym Marcin opowiada o paradoksach wiary, i prawdziwa pasja, z jaką zgłębia jej tajemnice.

Porusza osobisty charakter wielu tekstów, będących często zapisem słabości i zmagania się ze sobą. A przy tym autor nie stroni od humoru i z dystansem podchodzi do swojej osoby. Posłuchajmy: „»Bardzo pomogła mi twoja książka« – głaskały komentarze internautów. Odebrałem nagrodę. Po śmierci stanę z rękami obładowanymi nagrodami, które staną się dla mnie przerażająco ciężkim balastem”. By zatem mojego redakcyjnego kolegi jeszcze bardziej nie obciążać, nie będę dodawał, że to naprawdę dobra książka.