To interesująco napisana powieść biograficzna, a właściwie paradokument. Autor podkreśla, że nadaje tylko literacki kształt wydarzeniom, które rzeczywiście rozgrywały się w życiu Karola Wojtyły. Na rozpoczęcie każdego rozdziału czy epizodu, przytacza stosowny fragment z papieskich wypowiedzi, który znajduje rozwinięcie w narracji. Książka opisuje wydarzenia z lat 1947–1963, czyli od święceń kapłańskich Karola Wojtyły do czasu, gdy został metropolitą krakowskim. Jest kontynuacją powieści opisującej dzieciństwo i młodość Karola Wojtyły „Lolek. Młode lata Papieża”.

Autorowi udało się uzyskać relacje od wielu bliskich przyjaciół ks. Karola Wojtyły, dla których przez całe życie był po prostu Wujkiem. Dzięki temu czytelnik ma możliwość nie tylko dowiedzenia się wielu nowych szczegółów o tamtych wspólnych spotkaniach i wyprawach, ale poznaje także znacznie głębsze relacje, łączące ten krąg przyjaciół. Było to oddziaływanie wzajemne.

Ks. Wojtyła kształtował duchowość grupy, uczył odwagi bycia chrześcijaninem w trudnych czasach, ale i sam z tych spotkań wynosił wiedzę, którą wykorzystywał w pracy naukowej i kapłańskiej. Ten fragment książki jest szczególnie ważny i inspirujący. Pokazuje, jak doświadczenia zdobyte w tamtym okresie owocowały później. Losy ks. Wojtyły śledzi Zuchniewicz na tle burzliwej epoki, co także jest walorem pracy. Pozwala bowiem śledzić uwarunkowania społeczne i polityczne posługi kapłańskiej przyszłego Papieża, jego dojrzewanie i wchodzenie w problemy Kościoła powszechnego.