Mimo laickiej wymowy tych tekstów, wypełnionych rozpaczą i przeczuciem końca, nasuwają się skojarzenia ze słowami Psalmu 22: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”. Niektóre wiersze przejmują nutą niepogodzenia się ze starością i niezgody na taki, dany tylko na chwilę, świat.

Z najważniejszych wątków tej książki zwraca uwagę ten dotyczący pisania wierszy, ważnej czynności egzystencjalnej, nieprzynoszącej jednak ukojenia i zrozumienia. Poeta „szturmuje niebo słaniem supliki za supliką”. Tom kończy poemat „Wygaszanie”, wywołujący wielkie wrażenie szczerością, stylem żegnania się ze światem i sposobem rozmawiania z Bogiem.