Sam autor nazywa siebie „poetą ludzi nieśmiałych”, a jego wiersze są jakby mówione szeptem. Jest to jednak szept człowieka dojrzałego, który wie, że nie trzeba podnosić głosu, by wypowiedzieć rzeczy naprawdę ważne.

Najbardziej przejmująco brzmią w tym tomiku wiersze rodzinne, w których arkadyjskość miesza się z realistyczną obserwacją. Baran jest też mistrzem wyciszonej, dalekiej od egzaltacji, liryki miłosnej.

W tej starannie wydanej książce zamieszczono reprodukcje obrazów Eugeniusza Tukana-Wolskiego, znakomicie współgrające z poezją.