Do ofiar nadużyć i do ich rodzin
Cierpieliście straszliwie i z tego powodu jest mi naprawdę przykro. Wiem, że nic nie może przekreślić zła, jakie przeżyliście. Wasze zaufanie zostało zdradzone, a wasza godność pogwałcona. Wielu z was doświadczyło, że kiedy znaleźliście w sobie dość odwagi, by mówić o tym, co się wydarzyło, nikt was nie słuchał. Ci z was, którzy zostali wykorzystani w szkolnych internatach, zorientowali się, że nie było możliwości, by uciec od tych cierpień.

To zrozumiałe, że trudno wam wybaczyć lub pojednać się z Kościołem. W jego imieniu otwarcie wyrażam wstyd i żal, jaki wszyscy odczuwamy. Jednocześnie proszę was, byście nie tracili nadziei. To w komunii z Kościołem spotykamy osobę Jezusa Chrystusa, który sam był ofiarą niesprawiedliwości i grzechu. Jak i wy, nosi On jeszcze rany niesłusznie zadane. On rozumie głębię waszego cierpienia i jego nieustający wpływ na wasze życie i wasze relacje z innymi, w tym również na relację z Kościołem.

I wiem, że po tym, co się stało, niektórym z was trudno jest nawet wejść do kościoła. Jednak te same rany Chrystusa, przemienione przez Jego zbawcze cierpienie, są narzędziami łaski, wobec których moc zła zostaje pokonana, a my odradzamy się do życia i do nadziei. Głęboko wierzę w uzdrawiającą moc Jego ofiarnej miłości – także w sytuacjach najbardziej mrocznych i beznadziejnych – która przynosi wyzwolenie i obietnicę nowego początku.

Do kapłanów i zakonników, którzy dopuszczali się nadużyć
Zdradziliście zaufanie, jakie pokładali w was młodzi i niewinni ludzie oraz ich rodzice. Musicie za to odpowiedzieć przed Bogiem wszechmogącym, a także przed odpowiednio do tego ustanowionymi sądami. Utraciliście szacunek społeczności Irlandii i okryliście wstydem i hańbą waszych współbraci.

A wy, którzy jesteście kapłanami, pogwałciliście świętość sakramentu kapłaństwa, w którym Chrystus staje się obecny w nas i w naszych uczynkach. Wraz z ogromną krzywdą wyrządzoną ofiarom, wielką szkodę popełniono wobec Kościoła i w kwestii społecznego postrzegania kapłaństwa i życia zakonnego. Wzywam was, byście zrobili rachunek sumienia, ponieśli odpowiedzialność za popełnione grzechy i z pokorą wyrazili swój żal.