Ziarenka

Agata Puścikowska

|

GN 26/2006

publikacja 21.06.2006 13:28

Co tydzień na Woronicza 17 powstaje program, który gromadzi przed telewizorami nawet dwa miliony młodych widzów. Od 18 lat!

Ziarenka Mali i duzi aktorzy „Ziarna” – to klucz do sukcesu programu. Jan Bogacz Prasowa Agencja Tele

Kluczem do sukcesu „Ziarna” są aktorzy. Dzieci – rówieśnicy odbiorców programu, bliscy jak koledzy z klasy, z którymi chciałoby się zaprzyjaźnić, zagrać w piłę, pobawić w chowanego. Aktorzy profesjonalni: Babcia z „Ziarna” (Katarzyna Łaniewska) – niejeden by chciał taką mieć, Sprzedawczyni (Zofia Merle), która za nic nie chce pieniędzy i Doktorek, który mimo że nie chce wypisywać „lewych” zwolnień, bolesnych zastrzyków też nie aplikuje. No i aktor nieprofesjonalny, ale za to jak najbardziej profesjonalny biskup – Antoni Długosz, zwany „biskupem od dzieci”.

Pięć dubli biskupa
Sobota, kilka minut po 9.00. Ostatnie czytanie scenariusza, ostatnie przygotowania ekipy technicznej. Do studia nr 1 w gmachu Telewizji Polskiej schodzą się aktorzy. Na górze, w reżyserce, kilka osób na podglądzie śledzi, co się dzieje na planie. To ostatnie nagranie przed wakacjami. Latem „Ziarno” będzie emitowane z całej Polski – z ośrodków regionalnych telewizji. – Karolinka, Dominik, Edytka, teksty w głowach, mam nadzieję? – „musztruje” Lidia Lasota, scenarzystka i autorka programu. Dzieciaki witają się z „ciocią Lidzią” i wbiegają z impetem do studia. – One są niesforne: biegają i bawią się i w studio, i na korytarzu, i w bufecie. Trudno czasem nad nimi zapanować.

A „zapanować” trzeba, bo harmonogram nagrań jest nieubłagany: sobota od 9 do 20 i niedziela, od 9 do popołudnia. Nagrania odbywają się dwa razy w miesiącu. – Ojejku, ksiądz biskup wszedł do studia – krzyczy Karolina i natychmiast dzieci rzucają się w stronę duchownego. – Moje początki w programie były okropne: nie potrafiłem grać, ciągle się myliłem, trzeba było robić po pięć dubli – wspomina bp Antoni. – Prosiłem ekipę o większą surowość dla mnie, żebym miał motywację do wysiłku. Teraz jest lepiej, dubli robimy… cztery – dodaje z uśmiechem.

Po prostu fajny program
„Ziarno” to nie tylko jeden z najstarszych programów katolickich, ale również jeden z najstarszych programów w TVP. Rzadko się zdarza, żeby przez 18 lat w telewizji publicznej istniał program, który choć prowadzony przez wiele osób i ze zmieniającą się przez lata formułą, ukazywał się pod niezmienionym tytułem i miał wciąż jeden cel: ewangelizację najmłodszych. – Właściwie nie tylko najmłodszych… – mówi Józef Mika, aktor i reżyser. – Niejednokrotnie mówiono mi, że program oglądają całe rodziny. Mam wielu niewierzących kolegów, którzy mówią mi: „Fajny program”. To dla nas wielka radość i znak, że program nie jest ani konfesyjny, ani nudny, że zbytnio nie moralizujemy.

Ale czasem trzeba jasno powiedzieć: kłamstwo jest złe, obgadywanie jest złe, ściąganie na lekcjach też. Tylko jak to zrobić, żeby dzieci – widownia wdzięczna i bardzo krytyczna zarazem, znudzona „świętym truciem” nie odeszła od ekranu? – Staramy się mówić możliwie najprościej, tematy dobieramy tak, żeby były dla dzieci bliskie, dotykały ich bezpośrednio, mówiły o problemach kilkulatków z ich perspektywy – twierdzi Lasota.

Program stanowi zawsze zamkniętą całość: to krótka opowieść z pointą, do której punktem wyjścia są święta religijne lub fragmenty Biblii. Scenki są proste, akcja jest wartka:
– Dzieci szybko się nudzą, aby je zainteresować na dłużej, potrzeba wielu twarzy, a nie jednej „gadającej gęby” – mówi bp Długosz.

Dziecko gra siebie
Mimo rozgardiaszu, gdy w studiu padają magiczne słowa: „Cisza na planie”, zapada… cisza. Milkną zabawy, dzieci przestają jeździć po studiu plastikowymi rowerkami, koń na biegunach zastyga w bezruchu.
– Dominik, skup się, powtórz jeszcze raz – brzmi „niewidzialna” komenda z reżyserki. Dominik marszczy brwi, w ciszy powtarza swoją kwestię. – Kręcimy! – słychać wokoło. Dominik rozmawia z Doktorkiem. Tym razem wyszło dobrze. – Nie staraliśmy się o zaangażowanie syna do programu.

To „Ziarno” przyjechało do jego przedszkola, Dominik wygrał minicasting, a ja zgodziłam się na jego udział w nagraniach – mówi mama Dominika, która nieco z boku uczestniczy w nagraniu. Czy boi się, że syn, rozpoznawany już na ulicach, stanie się rozpieszczoną, pretensjonalną „gwiazdką”? – Raczej mu to nie grozi, to nie ten typ. No, ale… będę go obserwować – dodaje. – Dziecko nie oszukuje i dziecka oszukać się nie da – mówi „biskup od dzieci”. – Zazwyczaj gra siebie i dlatego jest tak bardzo naturalne. Jednocześnie praca na planie z kilkulatkami łatwa nie jest, bo wymaga wcześniejszego przygotowania maluchów – dodaje bp Antoni.

– Czasem jest bardzo ciężko – przyznaje Katarzyna Łaniewska. – Zdarza się, że dzieci są cały czas rozkojarzone, mylą się, trzeba zaczynać od nowa i od nowa. Czy udział w „Ziarnie” to dla dzieci przyjemność, czy… ciężka praca? – Jaka tam praca… – macha ręką Ala. – Tu jest wesoło i nigdy się nie nudzę. A jak zostanę sławną prezenterką, to będę „Ziarno” wspominać we wszystkich wywiadach. A jak nie zostanę prezenterką, to będę architektem ogrodów. Ja bardzo lubię siać.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.