To wyjątkowo szczęśliwa okazja, aby podziękować Panu za dar tak wielu osób, którew klasztorach i pustelniach całkowicie oddają się Bogu na modlitwie, w ciszyi ukryciu. Ktoś może zapytać, jaki sens i jaką wartość może mieć ich obecność w naszych czasach, gdy liczne i nie cierpiące zwłoki są sytuacje ubóstwa i potrzeb, którym należy stawić czoło.

Dlaczego „zamykać się” na zawsze w murach klasztoru i w ten sposób pozbawiać innych wkładu swoich zdolności i doświadczenia? Jaki skutek mogą mieć ich modlitwy dla rozwiązania tylu konkretnych problemów, które nie przestają trapić ludzkości? (...)

Cóż może popychać je do tak wiążącego kroku, jeśli nie zrozumienie, że, jak naucza Ewangelia, Królestwo niebieskie jest „skarbem”, dla którego warto naprawdę porzucić wszystko.

„Anioł Pański”, 19 listopada 2006