Czy nie jest raczej tak, że Bóg chce relacji z człowiekiem w każdych warunkach? Czy ścisk i zgiełk nie są ludzką rzeczywistością, której Bóg także błogosławi, obrazem świata, takim, jakim mamy go na co dzień? Przecież tłum składa się z osób kochanych przez Boga indywidualnie, odpowiednio do tego, jak indywidualny jest każdy z nas. I to od nastawienia każdego z nas zależy najwięcej w kwestii osobistego spotkania z Bogiem.

Zdjęcie, które wykonałem w sanktuarium Matki Boskiej Piekarskiej w sierpniu tego roku, oddaje – jak sądzę – tę prawdę. Trwała właśnie doroczna pielgrzymka kobiet i dziewcząt do Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej – jedno z najważniejszych wydarzeń religijnych na Górnym Śląsku. W pewnej chwili zauważyłem pogrążonego w modlitwie arcybiskupa koadiutora Adriana Galbasa. Przyszedł w pieszej pielgrzymce, pokonując sporo kilometrów wraz z innymi pątnikami. Zmęczony jak inni, w sportowych butach i z małym plecakiem na plecach, wszedł chwilę wcześniej do bazyliki i ukląkł blisko głównego wejścia. Panujący wokół ruch najwyraźniej nie stanowił przeszkody w modlitwie.

Sądzę, że specyficzny klimat uchwycony na fotografii można, na zasadzie metafory, odnieść do naszego życia. Zajęci swoimi sprawami, zabiegani, potrzebujemy chwili zatrzymania przed Bogiem. Dla uporządkowania hierarchii ważności, dla odzyskania wewnętrznej stabilności i uświadomienia sobie, kto naprawdę rządzi światem. I nie ma takich warunków, takich zajęć, funkcji i stanowisk, które usprawiedliwiałyby rezygnację z tego, co najważniejsze.•