Kalendarz Liturgiczny

15 lutego, poniedziałek
dzień powszedni
Jk 1,1-11; Ps 119; Mk 8,11-13, II tydzień psałterza

Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Jk 1,3

To wcale nie muszą być wielkie rzeczy. Żadne tam stawianie sprawy na ostrzu noża, potężne pokusy, niszczące doświadczenia. Wystarczy codzienność. Drobny nieład. Niechęć do samej siebie. Jakieś rosnące w głębi duszy przekonanie, że trzeba było jakoś inaczej, że „to” nie ma sensu. I już. Posypało się jak domek z kart. Powaliło na kolana. Najdrobniejsze okruchy szkła wyzbierać najtrudniej. Dlatego ta postawa: blisko ziemi, na kolanach, pasuje tu najbardziej. Człowiek wytrwały to nie superbohater, któremu raz zdarzyło się uratować kogoś z pożaru. Wytrwały pracuje co dzień, cicho, w pokorze, zostawiając na boku zniechęcenie; pracuje powoli i nieustannie.

Myśl na dziś:
Wiara jest pewnością, że Bóg troszczy się o rzeczy najmniejsze.
(Søren Kierkegaard)

16 lutego, wtorek
dzień powszedni
Jk 1,12-18; Ps 94; Mk 8,14-21

Błogosławiony mąż, który wytrwa w pokusie, gdy bowiem zostanie poddany próbie, otrzyma wieniec życia, obiecany przez Pana tym, którzy Go miłują. Jk 1,12

Tym, którzy miłują - nie tym, którzy zdobyli medal w samodoskonałości, udowodnili innym, że potrafią, lub odbili się od dna cudzym kosztem. Tylko oni przetrwają, zostaną uhonorowani, będą żyć - ci, którzy kochają. Walka z pokusami polega więc na miłości – tu jest jej początek i sens. Kiedy ogarniają nas wątpliwości, jak sobie poradzić; kiedy kolejny raz mamy podnieść się z upadku - pomyślmy o tym właśnie. Miłość do Boga - to musi być nasz kontrargument w walce ze złem, najlepsza tarcza przeciwko rozpaczy, najgłębsza motywacja.

Myśl na dziś:
Bóg jest tak wielki, iż ma odwagę liczyć na własne stworzenie.
Jacques Guillet

17 lutego, środa
Środa Popielcowa
Jl 2,12-18; Ps 51; 2 Kor 5,20–6,3; Mt 6,1-6.16-18
IV tydzień psałterza

Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Mt 6,18

To wymaga nie lada odwagi. Bo co też może On zobaczyć w nas – ukrytych pod tysiącem całunów, masek, spowitych we własne słowa i własną ciemność. Może lepiej, żeby nas nie widział - albo przynajmniej lepiej nie wiedzieć, że On wie. Zapomnieć, przeczytać werset jednym okiem, przysnąć na kazaniu. Spojrzenie Boga jest przenikliwe: dociera tam, gdzie być może nam się nigdy nie udało - za bardzo jesteśmy przyzwyczajeni do samobiczowań i poczucia bezwartościowości. Stoimy przed Nim przejrzyści: dostrzega w nas miłosierdzie, choć braliśmy je za odruch zniecierpliwienia. W zamartwianiu się o dzieci widzi nie instynkt, ale miłość. Odsłania najgłębszy korzeń naszych myśli, słów, działań: jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo, jesteśmy jak On.

Myśl na dziś:
Objawienie to znaczy nagłe i radosne odkrycie, że wszędzie idzie za nami uważne i kochające spojrzenie i że jest to spojrzenie Boga.
(Jacques Guillet)

18 lutego, czwartek
dzień powszedni
Pwt 30,15-20; Ps 1; Łk 9,22-25

Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie? Łk 9,25

To pytanie powinno być retoryczne. Ta odpowiedź powinna być oczywista, skwitowana wzruszeniem ramion: nikt nie jest przecież aż tak głupi, by w imię czegoś tam zatracić samego siebie. Czemu więc to pytanie niepokoi, domaga się ponawianej raz po raz odpowiedzi? Czy to tylko kwestia naszej ludzkiej niestałości, gorzkiej wiedzy o samych sobie - że raz wybrawszy dobro, za chwilę możemy je porzucić?
Prawdopodobnie wyczuwamy intuicyjnie, że trzeba odwrócić problem i postawić pytanie najważniejsze: jak mamy zachować duszę, nawet tracąc resztę?

Myśl na dziś:
Najmniej, co nam wolno uczynić, jest: WIĘCEJ.
(Leopold Staff)

19 lutego, piątek
dzień powszedni
Iz 58,1-9; Ps 51; Mt 9,14-15

Krzycz na całe gardło, nie przestawaj! Podnoś głos twój jak trąba! Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa i domowi Jakuba jego grzechy! Iz 58,1

Wolelibyśmy o czymś innym, na inny temat. Na przykład o przebaczeniu. Albo o Jezusie Miłosiernym czy deszczu róż z nieba. Wielki Post mógłby być, jak dla nas, choćby obietnicą wzrostu. Jak dieta cud czy maść na porost włosów. Wielki Post jest czasem pokuty. Za mój i nasz grzech. Czasami z dumą odmawiamy sobie czegoś, ściszamy telewizor: by pokazać, że trzeba myśleć o rzeczach wysokich, że nas stać, że nie jesteśmy jak inni, którym wystarczą świąteczne zakupy i święconka. Ale pokuta nie jest kwestią naszej dobrej woli, nie jest czymś, co nas wywyższy na tle innych. Ona - przeciwnie - udowodni naszą małość. Jest naszą powinnością, obowiązkiem nie do odrzucenia. Jeśli nie widzę tego - krzyczcie do mnie coraz głośniej, nieustannie: wytknijcie mi moje przestępstwa, wskażcie grzechy.

Myśl na dziś:
Jezus jest niezdolny do proszenia o coś mniej niż o całe serce.
(Jacques Guillet)

20 lutego, sobota
dzień powszedni
Iz 58,9b-14; Ps 86; Łk 5,27-32

Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników. Łk 5,32

Miło jest być grzesznikiem i taplać się we własnym błocie. Albo tak bardzo się zapamiętać w żalu nad sobą, że zapomnieć o tym, co jest do zrobienia. Grzesznik, którego wezwał Bóg, musi być człowiekiem czynu. Tak więc: hierarchia grzeszników. Na przeciwnym biegunie stoją nie tylko sprawiedliwi – tych zresztą wśród nas nie uświadczysz. Ale także ci z pozoru najbardziej pokorni, co to jęczą, że im się zawsze nie udaje czy obnoszą się z wzniosłą nutą smutku. Nawracający się grzesznik to nie jest sielski, miły oku obrazek. To nieefektywny wyrobnik: praca od świtu do nocy, a owoce marne. To ponowiciel straconych szans, uparty, mający nadzieję wtedy, gdy wszyscy dawno postawili na nim krzyżyk. Wszyscy, tylko nie Bóg, bo On ciągle mnie woła, ponagla, wzywa.

Myśl na dziś:
Zwycięstwo Boga nie jest zwycięstwem Jego pobłażliwości, jest to zwycięstwo Jego miłości: gdyż doprowadza do przemiany serc, do przemiany grzeszników w pokutujących.
(Jacques Guillet)