W sensie psychologicznym jest to symboliczne marzenie o bliskości tak dalekiej, że dwoje staje się jednym. Zakorzenione w człowieku pragnienie stopnienia się dwóch egzystencji, poczucie dotykania siebie wzajemnie.

Moja praca polega na takim pomaganiu ludziom, aby poznawali i wzmacniali siłę swojego „ego”. Jednocześnie „ego” jest ograniczone, nie można go przekroczyć. W Eucharystii dochodzi do tego tajemniczego przekroczenia ludzkiej siły. Bóg przekracza w nas to, co jest słabe i w ten sposób trwa w nas. Pan daje siebie na wieczność.

Przypomina mi się pewne niezwykłe doświadczenie. Któregoś razu kapłanowi podczas rozdzielania Komunii zabrakło komunikantów. Wyjął Hostię z monstrancji, przełamał ją, dał mnie i jeszcze jednej osobie. Następnego dnia podczas adoracji w monstrancji było tylko pół Hostii. Miałam poczucie, że adorowałam Pana w Hostii, ale też i w sobie. Poczułam jedność.